Gdybym miała wskazać przymiotnik określający najnowszy obraz Joe Mantello to byłoby nim słowo nierówny. Początkowe minuty mnie zachwyciły. Jazzowe wstawki robiły robotę. Jednak pierwsza część filmu to niestety bezsensowa gadania i teksty, które miały być śmieszne, a jednak do końca nie trafiło do mnie ukazane poczucie humoru. Znacznie lepiej prezentuje się druga część filmu, ta dramatyczna. Pokazuje, że większość osób homoseksualnych jest nieszczęśliwych ze swojego życia, związków, rozterek wewnętrznych. "Pokaż mi szczęśliwego homoseksualistę, a pokażę trupa geja". Jim Parsons bardzo dobrze zagrał rolę Michaela, gospodarza urodzinowego spędu. Na drugim planie błyszczał Zachary Quinto w roli solenizanta. Kiedy przemawiał Harold przemawiał miałam wrażenie, że obcuję z wielkim wydarzeniem. Świetna kreacja.