Zgrabny zarys fabuły skrywa za sobą nieco więcej głębii niż sie wydaje na początku. Gdzieś w ejtisowej Anglii, pogrążonej w propagandzie jakoby horrory deprawowały spokojnych obywateli, żyje sobie Enid. Zarabia na chleb zajmując sie cenzurowaniem ekstremalnych filmów grozy, wycinaniem co mocniejszych scen oraz regulacją oznaczeń wiekowych. Z czasem dowiadujemy się więcej o jej przeszłości, traumach, które przeniesione na swoją pracę - doprowadzą kobietę do obłędu.

Film zaczyna jako hołd dla kina kasetowego, pięknie ukazuje atmosferę kameralnych wypożyczalni oraz "tłustych" obrazów horrorów oglądanych przez Enid. Liznąwszy trochę politykę tamtych czasów w odniesieniu do kina, mediów i prasy, jednak zdecydowanie skręca w kierunki psychologiczne.
Z każdą minutą widz obcuje z ewuluującym zatraceniem się w traumie, braku zrozumienia i obsesji. Towarzyszy tej podróży glitchujący sie ekran oraz doza charakternej, samoświadomej groteski (krwawe sceny to w zasadzie całkowity ukłon dla gore klasy B w swej pastiszowej otoczce). Końcowa sekwencja filmu robi niesamowite wrażenie.
Ciekawym smaczkiem jest to, że filmy, które ogląda nasza bohaterka powstały na potrzeby "Censora", a w zasadzie wyglądają jak żywcem wyjęte z lat 80. Chylę czoła dla techników odpowiedzialnych za klimatyczne efekty kaset VHS oraz sennych wizji. Aktorsko jest naprawdę dobrze, mimo tego, że główna bohaterka często operuje jedną miną.

Kończąc - ten nieco rozwleczony film jest wart uwagi szczególnie osób rozsmakowujących się w grotesce filmowej, ale takiej lekko strawnej. Trochę gore, trochę psychodelii, trochę ejtisu i bardzo gęstej atmosfery. To nie jest klasyczny straszak, nowatorskość ale i pamięć o dawnym okresie kina grozy to potwornie silne fundamenty pod tym świetnym obrazem. (7,9/10)