Od razu na początku zaznaczę że po części rozumiem Twój punkt widzenia, ale do filmów z lat 50 trzeba podejść troszkę inaczej niż do współczesnego kina.
Rozumiem, że drażniła Cie dosadność ale takie już są filmy z tego okresu. Nie ubliża to wg mnie ich niepodważalnej wartości i nie dyskwalifikuje z klasyków kina. Przykładowo Asfaltowa dżungla, Dżentelmeńska umowa czy Nieugięty Luke (no, to w sumie film z '67 ale co tam;)). Tam też problemy nie są zanadto zakamuflowane, ale mimo to filmy mają swój specyficzny charakter.

Co do wypowiedzi bohaterki to masz trochę racji, ale zauważ że ludzie w tym filmie to głównie nastolatki a jeśli się już zwierza to nie dziwne że kawa na ławę wszystko jest wyłożone :) Nie wiem czy zauważyłeś tendencję, że i w życiu tak jest że gdy spotyka się kogoś u kogo też silnie wyczuwalne są problemy łatwiej wtedy jest się przed nim otworzyć i zazwyczaj jest się wobec niego bardzo bezpośrednim wtedy.

Co do Deana, to oprócz sceny na komisariacie któa była fenomenalna podobał mi się i w dalszej części filmu (np scena gdy rozmawia z rodzicami, oczekując że ojciec go poprze co oczywiście się nie dzieje)

Podsumowując, filmy sprzed pół wieku potrzebują więcej cierpliwości i wyrozumiałości niż dzisiejsze produkcje do których jesteśmy przyzwyczajeni

Pozdrawiam

Masz sporo racji. Jednak czuje jakiś niedosyt.... ta warstwa psychologiczna jest płytka, natomiast jeśli chodzi o reżyserie to jak na tamte czasy to całkiem dobrze (czasami trzyma w napięciu).
Piękną Natalie Wood miło się ogląda. Scena w której to główny bohater nie informuje policjantów o tym, że ma magazynek i aby nie strzelali - dużo mówi o psychice nastolatka, o tym jak mało potrafi sobie wyobrazić i jak bardzo krótkowzroczny jest. Tak ta scena ma w sobie jakąś moc.

Polecam Tobie filmy typu Doom itp. jeśli nie podobają się Tobie klasyki. Ogólne napisałeś esej który nic tylko
zaśmieca ten portal.

Mr Je moim zdaniem wcale nie zaśmieca, polemika na temat tego czy starsze kino w konfrontacji z współczesnym zachowuje swoje walory to bardzo ważny problem. Ludzie przyzwyczajeni są dzisiaj do zupelnie innych standardów, wyrażania emocji, rozciągłości fabuły (to co w dzisiejszych filmach dzieje się na przełomie lat w starszych filmach naiwnie pokazane było np przez 2 dni)

Szkoda tylko że autor postu jakoś nie odpowiada na mój komentarz jego wypowiedzi ;)

Witam ponownie. Całkowicie zapomniałem o tym temacie, prawdopodobnie dlatego, że nikt nie ripostował.

Rozumiem, że do takich filmów należy podejść inaczej niż do współczesnego kina. Moja pierwsza wypowiedź, była trochę zbyt krytyczna. (teraz jak ją czytam to dochodzę do takiego wniosku) Na pewno nie zniechęciłbym kogoś do obejrzenia tego filmu, również nie twierdzę, że jest on bez wartościowy. Na pewno wniósł coś nowego i świeżego do kina w tamtym okresie. Uważam, że osoba, która uważa się za ponadprzeciętnego widza, powinna zapoznać się z filmami uznanymi za klasyki, to pewne. Ja nie myślę o sobie, że jestem wybitnym kinomanem i krytykiem filmowym, ale staram się oglądać takie filmy. Często po seansie jestem mile zaskoczony. Jednakże z "buntownikiem..." było inaczej. Wróćmy do niego.

187 masz rację. Nastolatkowie łatwiej zwierzają się ze swoich problemów ( często wyolbrzymionych i nawet nie prawdziwych )Co prawda ja też jestem nastolatkiem (no dobra od 4 miesięcy już nie :( ) i nigdy nie zwierzałem się z moich głębokich problemów obcym rówieśnikom, nawet jak też mieli problemy. Może jestem dziwny. Jednak uważam, że jakby jakaś dziewczyna zobaczyła jak jej chłopak ginie, spadając z klifu, to jeszcze tego samego dnia nie wyznałaby miłości innej osobie. Takie motywy są dla mnie po prostu głupie, a nawet irracjonalne. Faktycznie może za bardzo oceniam film przez pryzmat współczesnego kina i nie podchodzę do niego z dystansem, ale mimo wszystko COŚ w tym filmie strasznie mnie drażni. Może to, że nie lubię filmów, gdzie tak stereotypowo przedstawiona jest młodzież. Od takich motywów po prostu mnie odrzuca. Jak napisałem na początku, zbyt krytycznie oceniłem film za pierwszym razem. Film według mnie robi się interesujący przez jakieś ostanie 15-20 minut. Traci swoją powierzchowność i robi się ciekawy. Wręcz odrobinę psychodeliczno kryminalny (? :) )

Podsumowując nie zmienię zdania na temat tego filmu. Nie podobał mi się i tyle, każdy ma prawo do subiektywnej opinii. Czy klasyki tracą swoje walory? Ciężkie pytanie, ale wydaję mi się, że trochę tak. Ludzie się zmieniają, mentalność się zmienia, ich oczekiwania również. Jednak należy pamiętać, że filmy współczesne często nawiązują i wzorują się na klasykach. Coś co wydaje się dzisiaj świeże, często tak na prawdę zostało już dawno zapoczątkowane.
Pozdrawiam :)

"jakby jakaś dziewczyna zobaczyła jak jej chłopak ginie, spadając z klifu, to jeszcze tego samego dnia nie wyznałaby miłości innej osobie"

mnie to też mnie zirytowało na potęgę!

Oczywiście możesz mieć swoje zdanie, szanuję je szczególnie że poparleś je argumentami. Mi np tak samo nie podobał się Olbrzym z J.Deanem.

Pozdrawiam

No i widać totalne niezrozumienie filmu. Bo właśnie dlatego przeszedł do historii, że problemy są nadal aktualne, a portrety psychologiczne bohaterów zostały przekazane w sposób tak fenomenalny, że do dzisiaj zachwycają się nim wszyscy, którzy chociaż nikłe pojęcie o filmach mają.

Dziewczyna nie kochała tego chłopaka. Była z nim aby szpanować, że jest w paczce. Tak jak sama zresztą powiedziała: "Nikt w tamtej grupie nie jest szczery". Ona też nie była. Ona (póki nie poznała Deana) nie zwracała uwagi na nic poza reputacją i ukrywała swoją samotność. Kiedy zobaczyła, że inny chłopak ma takie same problemy i, ze ją rozumie (szczególnie tak wstrząsającym przeżyciu) - zakochała się. To nic dziwnego... tak się wręcz dzieje bardzo często.

Ten film jest wielkim arcydziełem. Nie dałem dychy ze względu na to, że czasem ten film lekko przynudza. Ale nie umniejszam kompletnie roli Deana i roli jaką ten film na kartach historii zapisał.

Fenomenalne portrety psychologiczne? Może i tak, ale tylko jak na ówczesne kino dla młodzieży. Zgodzę się z Superego1, że zarówno bohaterowie, jak i ich problemy są naszkicowani zbyt grubą kreską i jakoś nie wydaje mi się, by "do dzisiaj zachwycali się nimi wszyscy, którzy chociaż nikłe pojęcie o filmach mają" (reprezentantem których, jak widzę, mianuje się Piecefreedom).

Co do problemu poruszonego przez 187, nie mogę zgodzić się na postulowaną przez nią wyrozumiałość czy wręcz pobłażliwość wobec starego kina. Nie można być pobłażliwym wobec żadnej formy sztuki. Są filmy starsze od "Buntownika...", które mimo upływu lat zachowują świeżość i głębię - wspomnijmy chociażby "Bulwar Zachodzącego Słońca" z 1950r., "Umberto D." czy nawet "W samo południe", oba z 1952r. Tam są dopiero fenomenalne portrety psychologiczne!

A gra Deana faktycznie genialna.

Nie mianuje się niczyim reprezentantem. Po prostu stwierdzam fakt. Nie ma tutaj miejsca na żadne gusta, ten film jest prawdziwy i już. Podobnie z "Ojcem Chrzestnym". Komuś ten film może się nie podobać ale przecież nie zmienia to faktu iż jest arcydziełem.

"Buntownik bez powodu" na pewno był o wiele bardziej aktualny w tamtych czasach niż w dzisiejszych. Wiadomo - stał się wtedy kultowym filmem dla młodzieży przez samą postać Deana ale również przez to z jakimi problemami się borykał. To, że ten film jest nadal aktualny, czy nie... jest kwestią sporną. Natomiast to czy pokazywał realistycznie to co mogło się przytrafić w tamtych czasach - już nie.

Filmy, które wymieniłaś są wybitne (no może oprócz "W samo południe") więc tutaj nie będę się spierał bo rację masz!

Pzdr.

"jakby jakaś dziewczyna zobaczyła jak jej chłopak ginie, spadając z klifu, to jeszcze tego samego dnia nie wyznałaby miłości innej osobie"

Oczywiście dziewczyna nie kocha Buzza, co chyba widać, więc nie dziwne, że nie połyka garści prochów z powodu jego śmierci. Za to szokuje brak reakcji u wszystkich młodych ludzi po śmierci swojego kolegi lub znajomka. Nawet nasz "bohaterski" Jimbo nie przejał się specjalnie (nie licząc "obywatelskiego" doniesienia na siebie). Próbuję sobie to tłumaczyć znieczulicą wywołaną woją w Korei, tam codziennie gineli młodzi amerykanie "w słusznej sprawie", więc co tam jeden wariat w pogruchotanym aucie.

PS. Film nie jest zły, szkoda że nazywa się go "kultowym" a nikt nie wspomina, że jest jak ilustracja do szkolnej pogadanki z wychowawcą (miła POLICJA, malutko alkoholu, zero seksu i na koniec pogodzeni rodzice Jima usmiechający się porozumiewawczo).

Superego1 napisał "Film według mnie robi się interesujący przez jakieś ostanie 15-20 minut. Traci swoją powierzchowność i robi się ciekawy. Wręcz odrobinę psychodeliczno kryminalny (? :) )". Co jest bardzo ciekawe, gdyż ja nie dotrwałam nawet do godziny tego filmu, tak więc nie mogłam zobaczyć czy rzeczywiście staje się on ciekawszy [podziwiam wszystkich, którzy tego dokonali].
Strasznie nudny, przesadzony i faktycznie zbyt dosadny seans. Wniosek, jaki się nasuwa jest bardzo prosty i padł już wcześniej: Nie należy porównywać starego kina ze współczesnymi standardami.Ja musze pamiętać, że do starych filmów trzeba mieć cierpliwość, której mi zdecydowanie brakuje. Nie wiem czy to tylko ja..czy Śniadanie u Tiffaniego naprawdę wypala mózg :)) Anyway.
Wracając jeszcze do kwesti śmierci tego chłopaka i postawy, jaką przyjęła jego dziewczyna. Cóż, okay, nie kochała go itd., ale przecież jak się spędziło z dana osobą dużo czasu (bo pewnie ileś tam lat)- to chyba człowiek wiąże z tą osobą jakiekolwiek uczucia czy chociażby szacunek.
Cóż, na pewno film był hitem kiedyś. [i pewnie w większości z powodu Jamesa]
Pozdrawiam wszystkich wypowiadających się. :))

Mam płytę z dodatkami w postaci różnych komentarzy, wywiadów, filmów dokumentalnych m.in. o aktorach. No i po ich obejrzeniu, dowiedziałam się, że jak aktorzy po raz pierwszy przeczytali scenariusz, to uznali, że film wyjdzie trochę sztuczny, naciągany, zwłaszcza jeśli chodzi o ten gang. Nie pamiętam czemu, ale podobnież zostało to zrobione specjalnie, nie mogę sobie jednak przypomnieć o co chodziło reżyserowi, a na razie nie chce mi się oglądać tych wszystkich filmów od nowa (nie pamiętam już w którym o tym była mowa) :) W każdym razie sami aktorzy już wtedy uważali, że przesadzono z niektórymi elementami w filmie.
Jak dla mnie najlepszym filmem z Jamesem Deanem jest "Na wschód od edenu", jednak nie widziałam jeszcze "Olbrzyma"

Imo to zabieg specjalny stosowany w kinie często - silna kalka stereotypów, mocny kontur postaci, umowność niektórych kwestii bywają narzędziami stosowanymi przez filmowców do opowiedzenia swojej historii.
Tak też mamy tutaj, bo przecież to nie jest opowieść o gangu, dziewczynie i młodym niepokornym.

8+/10

"Nie należy porównywać starego kina ze współczesnymi standardami". Oczywiście! Ponieważ te wspólczesne standardy to wyraźny spadek formy kina jako takiego. "Buntownik bez powodu", tak zresztą jak i wspomniane "Śniadanie u Tiffany'ego", to film dla masowej publiczności. Coś jak współcześnie "Piraci z Karaibów". Albo "Zmierzch"!
A stare kino... "Persona" Bergmana jest z 1966 roku, "Sunset Blvd." - 1950, "High Noon" - 1952, "Wielki sen" - 1946... Chciałabym, żeby dzisiejsze filmy za kilkadziesiąt lat były równie mocne i świeże.

może właśnie w takiej sytuacji szybciej wyzna miłość, poza tym ona sama powiedziała że zawsze szukała kogoś kto będzie ją kochał a dopiero jak stracia tamtego chłopaka tak naprawdę się zakochała...

Wiem, ze film porusza problemy nastolatkow po czesci aktualne do dzis, ale robi to w niedorzeczny, jak na dzisiejsze standardy, sposob.
Nie chce mi sie wpadac w dyskusje na temat przerysowanych charakterow postaci i stereotypow ale przyczepie sie troche realizmu, ktorego wymagam od filmow okreslajacych sie mianem dramatu.
Wiecie co zrobilaby prawdziwa grupa nastolatkow widzac smierc, badz co badz, kolegi? Wpadla by w panike, zapanowalby chaos, uslyszelibysmy wrzaski, klotnie i rozterki co teraz zrobic. Przez kilka dni ciezko by im bylo dojsc do siebie. Obojetnie czy ten kolega bylby lubiany czy nie. W tym filmie mamy jednak dziewczyne swieżo zmarlego, ktora spoglada w przepasc nie roniac nawet lzy, po czym podaje reke drugiemu i jeszcze tej samej nocy ma ochote na flirty, zarty, a w koncu i milosne igraszki z nim. Mamy tez kolegow zmarlego, ktorzy rowniez po bezuczuciowym spojrzeniu w przepasc z wyrafinowaniem stwierdzaja, ze trzeba sie ulotnic. Dzisiaj prawdziwiej tą scenę odtworzylby przecietny telewizyjny film dla nastolatkow.

Widze, ze niektorym spodobala sie finalowa scena, mnie jednak i ta nie przypadla do gustu. Mamy w niej nastoletniego, zagubionego chlopczyka, ktory chwyta za gnata i wdaje sie w strzelanine i poscig w sposob, ktorego nie powstydzilby sie solidny murzynski gangster. Na koniec rowniez naciagana scena jego smierci.

Jak widac, nie jestem widzem, ktoremu wystarczy ladna historyjka okraszona poruszaniem ponadczasowych tresci, to tez najprawdopodobniej nie zostane fanem filmow o nastolatkach z lat 50'.

Nie rozumiem zupełnie osób, które wyrażają się o roli Deana w samych superlatywach. Czy nie macie wrażenia, że we wszystkich filmach Dean grał po prostu siebie? Pomimo tego jest raczej przeciętny/dobry. Co innego Natalie Wood. Może również nie powala urodą, ale swoją pięknością na pewno:)
Myślę, że nie ma powodu, aby rozstrzygać realizm, a raczej sensowność i logikę emocjonalną poczynań bohaterów. Nie można chyba powiedzieć, że po śmierci bliskich osób obowiązuje jakiś schemat postępowania. Tym bardziej, że na początku działa mechanizm wyparcia.
Film nie powala głębią psychologiczną, grą aktorską i muzyką.
Trzeba jednak pamiętać, że jest to bodajże pierwszy film dla nastolatków. To właśnie w latach `50 tworzy się oddzielna kategoria wiekowa - młodzież. Do tej pory funkcjonował podział na dzieci i dorosłych. Myślę, że to stąd takie przerysowanie sylwetek bohaterów.
Dużym minusem jest super płytkie i wymuszone wplatania egzystencjalnych wątków. Chociaż w sumie tak właśnie robią to nastolatki.
Myślę, że gdybym ten film obejrzał gdy byłem nastolatkiem byłby to mój ulubiony film. Teraz wydaje się naiwny, lecz wywołuje wspomnienia z przeszłości, i to przemawia za nim.

Jestem już emerytką i pamiętam charyzmę i "nadzwyczajność" Jamesa Deana! Po jego śmierci w USA były nawet samobójstwa młodych dziewczyn! Widziałam za młody wszystkie jego 3 filmy - Na wschód od Edenu, Buntownik bez powodu i Olbrzym. Wtedy te filmy przeżywałam! Niedawno obejrzałam wszystkie 3 i zgadzam się z Neroksem! James Dean zawsze był sobą! Każda jego filmowa postać jest taka sama. Dlatego za najlepszy uważam pierwszy film - Na wschód od Edenu.

haha zgadzam się z założycielem tematu w 100%. Dawno nie miałam takiego ubawu!!!!!!!! Ten film to totalna szmirrrrrra. I nie ma to nic wspólnego z rokiem produkcji czy też z mentalnością ówczesnych nastolatków. Ten film został nakręcony dla obiorców pokroju dzisiejszych fanów ekipy z new jersey. Scenariusz bardziej przewidywalny niż w Niewolnicy Isaurze a portrety psychologiczne stworzone przez tatę muminka. Jest plastikowym, pozbawionym autentyczności obrazem.. Myślę, że bardziej rozgarnięta młodzież lat 50 musiała nieźle zrywać boki a raczej mieć mega polewę w czasie seansu. Prawda jest taka że ktoś powiedział, że jest to film wybitny, drugi powtórzył to na chacie przy rosole, trzeci sprzedał newsa w collegu a czwarty na garden party i tak zrodziła się LEGENDA.
JOŁ

Mnie nie bawił.

o_O

filmy w tamtym okresie to nie byly filmy. to byly ruchome obrazki z dzwiekiem, ktore ludzie traktowali jak dar od boga. oni nawet nie wiedzieli co to jest film. mieli uczucie ze bog to zrobil, bog przemawia itd. i dlatego te filmy wznosili na wyzyny,a tak naprawde one nimi nie sa. film ludzie nie patrzyli jak na rozrywke ale jak na jakas magie, dlatego nie potrafili ocenic czy film jest dobry czy zly. teraz ludzie sa bardziej rozwinieci umyslowo i trakruja film bardziej jak czesc kultury rozrywkowej i mam wrazenie ze sa bardziej wymagajacy i bardziej czuja i widza co jest dobre a co nie. a kiedys kazdy film byl objawieniem artystycznym.

Ale dyrdymały wypisujesz.

O, ciekawy temat! Ja wytrzymałem na "Buntowniku" tylko 57 minut. Nie dotrwałem. To była męka. A postanowiłem obejrzeć bo to "taki znany" film. No i "z Jamesem Deanem" przecież, którego się stawiało obok Brando i Monroe. Cóż, zawiodłem się ogromnie.
I nie wiem też jak go oceniać, czy z perspektywy czasu czy też nie. Może wtedy filmy były inne?
No bo spójrzmy... Akcja wypada dość dziwnie. Funkcjonariusz policji staje się "dobrym wujkiem" Starka (przyjdź do mnie pogadać jak masz problem). Słodki James nie pasuje w ogóle do swojej roli. Cali ci chuliganie to osoby z wyglądu po trzydziestce przyodziane w młodzieżowe wdzianka! Bardzo staro wyglądali, psuło to odbiór. Do tego walka na noże (bez powodu ktoś che się CIĄĆ NOŻAMI!). I wcześniejsza, nudna, rozwleczona do granic możliwości scena z wychodzeniem z uniwersytetu/szkoły. Albo wcześniej gdy Stark udaje byka w kinie - interpretacja. Wszyscy na sali interpretują to jako zaczynanie z tymi opryszkami. A dlaczego zaczynanie z nimi? Po prostu, z nudów zrobił psotę, figla. No i przyjaciel, który zostaje nim znikąd. Wszystko gna do przodu jak oszalałe, jest bardzo mało wiarygodne. I tak cały film. No przepraszam bardzo, a scena z klifem?! Przeciwnik Starka nie może wcisnąć pedału hamulca bo jest honorowy niczym samuraj? Czy jest tak głupi? Abstrahując już od faktu, że mu się kurtka zaczepiła o klamkę. Do tego słaby montaż (co do montażu w tamtych czasach zawsze mam dużo zastrzeżeń). Scena z ewakuowaniem się Starka z samochodu, przyspieszona czterokrotnie mnie rozbawiła. A aktorstwo Deana? No cóż, dla mnie zbyt teatralne, słania się na nogach i wymachuje rękami jak nie wiadomo kto. Pewnie zabijecie mnie za ten komentarz.

Dla mnie film słaby, nudny, mało w nim realizmu. Nie porywa.

Nie martw się,za 50 lat też znajdą się ludzie twojego sortu,którzy do widzów twojego pokroju i twoich upodobań, będą podchodzić jak do przygłupów i niedorozwojów.Będą się śmiać z gustów widzów danej epoki,będą zgrywać znawców i koneserów.Każda epoka ma takich przedstawicieli.

Stary temat, ale spróbuję się włączyć.
Moim zdaniem ludzie sięgający po "Buntownika" mają trochę za duże oczekiwania, po tym jak przez lata mogli być karmieni propagandą o "wielkości" tego filmu. Po części się zgadzam z zarzutami Superego1 i nie zamierzam toczyć boju nie wiadomo o co i po co.
Film faktycznie jest prosty, groteskowy, niemal kiczowaty, ale kultowy również. Tylko, że ta "kultowość" nie ma genezy w samym filmie (scenariuszu, realizacji) tylko w osobie Deana. Jego fryzury, gadki z rodzicami, czerwonej kurtki, która była ewidentną prowokacją itd.. I tyle. Reszta (dziewczyna, bogaty laluś) to tylko mało znaczące dodatki. Pamiętajmy, że mamy do czynienia z pierwszym pokoleniem Amerykańskiej młodzieży, które nie pamięta wojny. Zaczynają dorastać w czasach Eisenhower'a czyli prosperity społecznej nudy, wszechobecnej konsumpcji, telewizji i domków z trawnikami na przedmieściach. A młodzież, jak to młodzież. Nudzi się, nie rozumie, nie przystosowuje się itd...
Takich "Buntowników" było wówczas w Ameryce tysiące. Młodzież pokochała Deana i zaakceptowała go jako "swego gościa". Koniec. Ot cały kult i rozgłos.
Bo sam film, zgadzam się, szału nie robi. Wolę późniejszą wersję z Paulą Abdul i Keanu Reevesem ;)

P.S.
Najgłupszy argument to taki, że to film z lat 50-tych i trzeba do niego podejść inaczej. A jakie to ma znaczenie ? Czy film powstał w 1900 czy 2000 roku ? Albo jest dobry albo nie. Dla przykładu "Bulwar zachodzącego słońca, Tramwaj zwany pożądaniem czy Dwunastu gniewnych ludzi" też powstały w latach 50-tych a ilekroć je oglądam "wgniatają mnie w fotel" i zaczynam marzyć by dzisiaj filmowcy choć zbliżyli się do tego poziomu.
"Buntownik bez powodu" jest średnim filmem. A "kult" to już inna sprawa.
Pozdrawiam

Ok, rozumiem, że może się nie podobać. Ale co Cię tam do diaska bawi??

Również nie uważam, żeby film był szczególnie komiczny, natomiast do głębokich nie należy.
Lubię zarówno Deana, jak i "Buntownika...". Być może dlatego, że potraktowałam te wszystkie groteskowe sceny z przymrużeniem oka. Starałam się dostrzec plusy, choć nie było ich wiele. Aktorstwo momentami pozostawia wiele do życzenia, film bywa płytki, zdarzają się irytujące sceny, wielokrotnie już wymieniane w tej dyskusji. Mimo to wciąż twierdzę, że to wcale nie był taki zły film. Jeśli nie bierze się go na poważnie i nie ma się zbyt wielkich oczekiwań, to może wręcz odprężyć. Ot, taki sposób na zabicie czasu.
Jak już wcześniej napisano, w porównaniu do "Tramwaju zwanego pożądaniem" z rewelacyjnym Brando (chyba mój ideał, a przynajmniej jeden z wielu!), "Buntownik..." wymięka, ale porównywanie klasyki do przeciętniactwa nie jest zbyt sprawiedliwe...
Summa summarum nie ma tragedii. Jest taka scena, kiedy Dean rozmawia z Judy przy samochodzie i nawet mnie to urzekło. Chyba trochę tęsknię za mężczyznami z filmów z lat 50-tych, którzy bywali subtelni, nienachalni i romantyczni, a przy tym bardzo męscy, w przeciwieństwie do porażającej większości "facetów" w dzisiejszych czasach. Nie twierdzę, że obecnie tacy nie istnieją. Może obracam się w nieodpowiednim towarzystwie albo mam zbyt wysokie wymagania. ;)
Kończąc mój wywód, polecam film wszystkim, którzy chcą po prostu obejrzeć coś starszego i niewymagającego. Proszę tylko nie mieć wygórowanych oczekiwań, bo można się rozczarować.