Ciągle słyszy się, że należy zapomnieć o własnych poglądach przy recenzowaniu filmów i przy ich ocenie. Jednak do profesjonalnej recenzentki mi daleko, a moim zdaniem właśnie dodatkową zaletą tego filmu jest to, że poruszył osobę, która mogła już na samym starcie być negatywnie do tego nastawiona.
Idąc stereotypami powinnam ubóstwiać każdą scenę obnażania wad kościoła i nie cierpieć każdej sceny, która pokazuje jej zalety. Zarówno tych pierwszych jak i drugich scen w filmie było dużo i prawda jest taka, że uwielbiam je wszystkie. Właśnie dlatego ten film tak bardzo mi się podoba. Pokazuje podstawowe wady duchownych, którzy mają zbyt duży wpływ na ludzi, wady samych ludzi, wady kościoła jako instytucji, ale również nie zapomina o pokazaniu wiary jako czegoś co daje nadzieje ludziom, którzy naprawdę jej potrzebują.
Mickiewicz kiedy powiedział o poezji Słowackiego, że "jest jak piękny kościół, w którym nie ma Boga". Wtedy miało mieć to wydźwięk negatywny, jednak jeśli wymierzyć go w stronę tego filmu, byłby to komplement. To nie Bóg tworzy problemy i je rozwiązuje. To wszystko robią ludzie i to właśnie o nich jest ten film.
Wielkim zaskoczeniem było dla mnie, że film ten naprawdę poruszył mnie głęboko. Chociaż kibicujemy głównemu bohaterowi, scenariusz nie pozwala nam zapomnieć, że mimo wszystko dokonuje on przestępstwa, a jego wiara ani trochę go nie wybiela. Ostatnia scena filmu to moim zdaniem nieoczekiwany, mniej dynamiczny niż można było się spodziewać, ale całkowicie słuszny koniec. Chociaż nie jestem pewna czy film ten powinien "zjeść" prawie wszystkie tegoroczne Orły, reżyser zdecydowanie może być z siebie dumny. Nie jestem fanką polskiego kina, jednak ten film oceniam jako jeden z Top 10 moich ulubionych filmów z całego świata, tym samym stając się moim jedynym kandydatem do mojej własnej listy Top 10. Choć ludzie kwaszą się, że ten film jest znany TYLKO dlatego, bo dostał się a Oscary, to jednak m o i m zdaniem słusznie dostał Oscarową nominację.