Dziwny, ponury, niepokojący i perwersyjny film, który od razu zdradza pewne mroczne i
erotyczne fascynacje Bigasa Luny. Pewien socjopata ma żonę, ale zakochuje się w
dziwce imieniem Bilbao. Jednak prawda jest taka, że żona jest zabawką, którą się znudził,
zaś dziwka jest nową zabawką. Facet postanawia ją zdobyć i rzecz jasna nie chodzi o
kupienie jej kwiatów...

Klimaty filmu jest ponury, niepokojący i brudny. Rewelacyjna muzyka Barcelońskiej kapeli
Iceberg tworzy niesamowity klimat, do tego przewija się "Bilbao song" Kurta Weilla (bohater
kupuję tą płytę w ramach hołdu do swojej wybranki) i jakiś kawałek disco (jakaś wariacja na
temat "I feel love" Donny Summer?) w klubie, w którym tańczy Bilbao. Zdjęcia są lekko
klaustrofobiczne, co potęgują ponure i nieco obskurne lokacje (mieszkanie bohatera, stary
magazyn i dla kontrastu ukazany bardzo skąpo klub disco tonący w światłach kolorofonu).
Do tego dochodzi jakość obrazu, która mógłbym określić jako brudną. Bohaterowie również
ukazani są tak, by nie łechtać naszego poczucia estetyki, zwłaszcza żona głównego może
mówić o zmieszaniu z błotem swojej urody przez reżysera. Cielesność w filmie jest
obleśna, obskurna, odpychająca, ale zarazem ciężko odmówić urody piersiom tytułowej
bohaterki.
Całość pomimo bardzo prostej fabuły wciąga, ale niestety wkradają się też i nudne
momenty. Np. golenie łona przez kilka minut. Na co mi taka scena? Ani to kręci, ani obrzydza,
ani ciekawi. Męcząca scena. No i muszę niestety powiedzieć, że zakończenie mnie
rozczarowało. Myślałem, że cała ta gęstniejąca atmosfera zmierza do jakiegoś
mocniejszego finału. A to co otrzymałem jest jakieś takie... nie wiem... nijakie i niejasne w
wymowie. Ale może był w tym jakiś zamysł, którego nie zkumałem.
Dla filmowych fetyszystów i degeneratów, takich jak ja, pozycja godna polecenia, ale
nawet w gronie takich filmów nie jest to żadna rewelacja.