- nic więcej i nic mniej. Jeśli ktoś lubi klimaty wojny w Wietnamie - to pozycja obowiązkowa, obok "Plutonu", "Czasu Apokalipsy" czy "Ofiar wojny". Może i nie tak wybitna jak dwie pierwsze, ale ja po obejrzeniu 5-ty raz "bawię się" tak dobrze, jak za pierwszym razem. Myślę, że mocnym punktem filmu jest scenariusz, czy też historia, którą film opowiada. Wiadomo, że ppłk. Hambleton ZOSTANIE uratowany - ale to, jak do tego dojdzie, jakie perypetie (nieprzypadkowo używam tego terminu, proszę sprawdzić, co on oznacza) przejdzie zanim to się stanie - to znakomity kręgosłup tego filmu. Solą jest relacja między Hambletonem a Birddogiem (jest kilka tłumaczeń tego kryptonimu kpt. Clarka, osobiście jestem najbardziej przywiązany do zwykłego "Latającego Psa", o czym niżej) oraz kilka soczystych scen - ganianie Rossa Carvera po polu minowym, spotkanie z wietnamskim chłopcem, finalny nalot napalmem i in. Danny Glover, Gene Hackman i David M. Grant nie grają, oni są Clarkiem, Hambletonem czy Carverem. Napięcie rozładowuje Clayton Rohner, jako nieco odjechany mechanik Clarka, błogosławiący go ryżem przed każdym lotem. Pewnie, że nie jest to arcydzieło, zmieniające sposób postrzegania na świat, ale nie ma w tym filmie zauważalnych dla laika błędów warsztatowych. Jest dobrze zrobione, trzyma w napięciu i dotyka pewnych głębszych problemów - co z tego, że w schematyczny sposób, to dobre kino na wieczór po robocie, nie filozoficzne dzieło moralnego niepokoju!
Mam do tego filmu osobisty stosunek, obejrzałem go wraz z Ojcem w wieku lat x-nastu, ale ma dla mnie walor nie tylko sentymentalny - po osiągnięciu zdolności własnego osądu świata nie przestałem go cenić. Wracam co jakiś czas, żeby znów zobaczyć Gene Hackmana kryjącego się przed Vietcongiem w zaroślach wietnamskiej dżungli, obserwującego apokalipsę nalotów USAAF i kuśtykającego do kolejnego... dołka ;) Lubię ten film po prostu, pochowajcie mnie z nim!