Aż trudno uwierzyć w to, że na trzy lata przed Męczeństwem Joanny d'Arc, Dreyer stworzył wręcz trywialną komedyjkę gloryfikującą kobiety. Ze względu na swą polityczną poprawność, nie dziwi to, że po latach krytycy docenili to dzieło, nadając mu tytuł wyprzedzający swoją erę.

Ciężko mi znaleźć trafne elementy komediowe, które oferowałyby coś znacznie lepszego, aniżeli odwrócone sytuacje, mszczące się na mężczyźnie. Sam profil męża jest strasznie płytki, ograniczając jego role do rzucania obelgami w kierunku swej ukochanej oraz jego deformacji ku uciesze żeńskiej widowni.
Z pewnością wiele kobiet poklaskiwałoby przy każdej rózdze od pokojówki w jego stronę.

Stylistycznie nie zachwyca na tyle dobrze, aby w pełni zamazać tę toksyczną strukturę fabularną. Zdarzy się parę podobnych ujęć na mimikę aktorów czy satysfakcjonujące przedstawienie symbolu serca, zaraz po schludnym objęciu małżonka, lecz to nie jest wystarczająco zaakcentowane, aby dobić do takiego poziomu wcześniejszej produkcji tego reżysera - "Michael".

Jeżeli jesteś kobietą, która w jakiś sposób nienawidzi mężczyzn, za ich rolę w opresji patriarchalnej czy za sam byt tego gatunku, to ten film może być dla Ciebie.
Jeżeli jesteś postronnym widzem, to lepiej daruj sobie tę pozycję. Lepiej zabierz się za poprzedni, bądź następny film Theodora.