Widzę, że spora część nie doceniła tego co właśnie zobaczyła. Ocena 7 od recenzenta Piepiórki udowadnia, że dla takiego widza nie warto wychodzić ponad parę fotografii i migawek + 5 animacji CGI powtórzonych parę razy jako tło do wypowiedzi 10 dziadków prawiących jak "kiedyś to było...". Zamiast takiej linii najmniejszego oporu mamy uporządkowaną z inżynierską precyzją i wyczuciem spójną narrację, w całości zespoloną ze starannie wybranymi zdjęciami wysokiej jakości sprzed 50 lat. Brak wypełniaczy, wspominek czy filozoficznego lania wody, gdy brakuje materiału, bo tutaj go po prostu nie brakuje. To, moim zdaniem, największy atut, siła i wartość tego filmu. W kombinacji z zapędami artystycznymi - naturalnymi obserwacjami estetyki końca lat 60-tych, budowaniem napięcia oraz bardzo dobrze dobraną muzyką tworzą doskonały dokument, wywiązujący się z tematu wyczerpująco i z klasą. Czy nie o to właśnie w tym gatunku chodzi?