Dopiero mój drugi kontakt z tym reżyserem (po 'Brzuchu') i coraz bardziej mi się podoba :) Kadry w filmach Greenawaya to prawdziwy majstersztyk - każdy to oddzielny obraz z właściwą sobie kompozycją. Strona wizualna zachwyca.
Fabuła dziwna, ale przecież nie mamy tu doczynienia z włoskim neorealizmem ;p Lubię oglądać takie odchylenia, toteż i ten pomysł przypadł mi do gustu. Choć w sumie odnoszę wrażenie, że film przez nietypowe środki dotyka spraw - wydawałoby się - dla Greenawaya zbyt banalnych, takich jak stosunki rodzinne na liniach: żona-mąż i rodzice-dzieci.

Obawiam się tylko, że jeśli pojawiły się jakieś aluzje (poza tytułem oczywiście ;p) do filmu Felliniego, to mogłem ich nie zrozumieć, bo tego klasyka jeszcze nie widziałem :/ Choć z tego co zaobserwowałem, to liczne przywołania filmu, służą przede wszystkim złożeniu hołdu genialnemu Włochowi.