Obchody 45. rocznicy małżeństwa i bolesne wspomnienia z przeszłości. Film Andrew Haigha to kameralny dramat, niemal w całości opierający się na relacjach między dwojgiem bohaterów. Nie uświadczymy tutaj wbijających w fotel zwrotów akcji, nie ma praktycznie napięcia, tylko dialogi i naznaczone przebytymi doświadczeniami twarze aktorów. Ta ascetyczna formuła posiada zarówno wady i zalety: wyciszony charakter opowieści wzbudza w widzu do pewnego stopnia uczucie niepewności, zamiast gnać wraz z akcją, mamy szansę skupić się na detalach, drobnych gestach. Z drugiej strony, sama poruszona tutaj problematyka wydaje się być średnio ciekawa - to żadne "Za drzwiami sypialni", gdzie siedzieliśmy na skraju fotela, pomimo podobnie beznamiętnej narracji. Haigh portretuje codzienność, nie napina się, kompiluje sceny o różnym natężeniu emocjonalnym, nigdy jednak nie podgrzewa temperatury ponad "pokojową". Ma jednak do dyspozycji parę wyśmienitych aktorów: nagrodzeni w Berlinie Rampling i Courtenay odgrywają swe role z poświęceniem i wyczuciem jednocześnie. Ciężko sobie wyobrazić, aby taki kunszt mógł stać się udziałem odtwórców młodszego pokolenia, tutaj warsztat wypływa z wieku, nie tylko profesjonalnej biegłości, ale i znajomości życia. Dojrzałe kino, w którym dźwiękami przebojów z lat 50. i 60. pobrzmiewa nostalgia. Mnie złapało na "haczyk".