Ten nieprawdopodobny wysyp fikcyjnych - lub utworzonych z wyższego nadania - kont, które obsypują ten film "dziesiątkami" (dla przypomnienia: "dziesiątka" to ARCYDZIEŁO - czyt. "LEPIEJ BYĆ NIE MOŻE I NIE MOGŁO NIGDY W HISTORII") wcale nie oznacza, że produkcja aż tak przypadła do gustu szerszej publiczności, lecz ukazuje nieco bardziej optymistyczną rzecz. Mianowicie fakt, że sami twórcy filmu uważają go z mizerną wydmuszkę, którą trzeba pompować, by utrzymała się na powierzchni. Tego typu filmy należy pompować marketingowo, ile tylko wlezie - również (a może przede wszystkim) za pomocą najbardziej prymitywnych oraz infantylnych form promocji (fikcyjne konta, trolle, ustawione skandale itp., itd.). Dawno nie spotkałem się z taka rozłożystą i wielokanałową promocją filmu. Twórcy sami sobie wystawiają tak mierne świadectwo, że właściwie filmu nie trzeba oglądać, żeby pokusić się o ocenę. Mi zwiastun wystarczył, choć noty nie mam zamiaru wystawiać. Bynajmniej, nie dlatego, że jestem skrajnie pruderyjny. "Ostatnie tango w Paryżu", "Dziewięć i pół tygodnia" czy powieść "Zwrotnik Raka" Henry'ego Millera nie są mi obce. Po prostu nie lubię podróbek i prymitywnych skoków na kasę, pozbawionych kulturowej substancji. Przejadło mi się także samo nazwisko autorki - mimo, że nigdy go nie poszukiwałem. Jest takie powiedzenie "Mniej znaczy więcej"/"Im mniej siebie dajesz, tym bardziej cię chcą". Choć może to uległo już przedawnieniu; może w świecie kulturalnych troglodytów, discopolowych literatów i filmów Partyka Vegi te słowa straciły swoją magię.