Czarny monolit (czarny = bezbarwny (brak barwy)) symbolizuje kantowski NOUMEN, obraz tajemniczej rzeczy samej w sobie (ding an sich), tj. obiekt transcendentny, przedmiot realny, lecz niemożliwy teoriopoznawczo, czyli wykraczający poza jakości semantyczne oraz ontologiczne, jedynie odczuwamy jego dziwne istnienie (numinosum), co jest doznaniem przerażającym oraz fascynującym (mysterium tremendum oraz mysterium fascinans), ale nie jest możliwe jego poznanie oraz opisanie (wg "Traktatu" Wittgensteina łączy się z sensem świata, z jego poczuciem, z jego intuicją, ale do niego nie należy, ponieważ nie zawiera się w możliwej ekspozyturze języka), wykracza poza potencjały intelektualne neurostruktur i neurofunkcji mózgów możliwych, to taki obiekt, do którego stosuje się siódma teza "Traktatu" Wittgensteina. A stąd już jeden malutki kroczek do czystej apofazy: teologii negatywnej -> mistycyzmu nonteistycznego.
Wstrząsająca końcówka filmu (01:57:08 - 02:20:33) - jedna z najlepszych w dziejach całej kinematografii - jest niczym innym niż MILCZENIEM, wraz z przyłożeniem palca wskazującego do ust przez Kubricka następuje rozpad form ontologicznych, następuje synteza wyobraźni Kanta i Wittgensteina na kwasach w kolorowych kalejdoskopach, synteza najczystszej poezji kosmicznej oraz kabalistycznych pałaców nieba (por. Hebrajska Księga Henocha). POZA NIESKOŃCZONOŚCIĄ.
W odróżnieniu jednak od Kubricka, jestem optymistą jeśli chodzi o AI i pokładam w niej ogromne nadzieje. Wierzę iż AI będzie tą jakością autopoietyczną, która adekwatnie zbalansuje ekosystem świata i da światu przyrody dostęp do niesamowitej gnozy.

10/10
(Takiego filmu nie powstydziłby się Tarkowski. Nie ma lepszej rekomendacji.)