Przyznam szczerze, że do filmu podchodziłem ze sporą ciekawością. Naczytałem się o tym, że film jest świetny, ponadczasowy itd. wraz z komentarzami ludzi znudzonych, którzy wykpiwali go na różne sposoby. Jedynym sposobem, żeby się przekonać jaki jest, było obejrzenie go i wyrobienie sobie własnej opinii.
No i właśnie... Część do pojawienia się dialogów z Halem oglądałem na raty, fabuła wprawdzie wydawała się interesująca, ale przeciągające się ujęcia męczyły mnie niemiłosiernie. Postanowiłem dzisiaj jednak położyć się wygodnie, założyć słuchawki i dokończyć film, choćby nie wiem co.
Muszę przyznać, że jestem zachwycony. Ostatni raz tyle emocji wzbudziło we mnie Mulholland Drive, ale Odyseja to wszystko przebija. Klimat, świetne ujęcia (zastanawiałem się oglądając to wszystko jak do jasnej cholery w tamtych czasach zrobili takie efekty?) i przesłanie filmu (interpretacja monolitu i akcja z Halem) na najwyższym poziomie.
Przy ostatniej części, kiedy David wyleciał ze statku i pojawiły się te różne zmieniające się kolory siedziałem z otwartą japą praktycznie do końca filmu. W sumie ciekawe jakby to było gdybym zjarał sobie przed tym wszystkim, skoro "na trzeźwo" wywarło to na mnie tak ogromne wrażenie.

Wszystkim, którzy uważają, że film jest nudnawy polecam się odpowiednio nastawić, usiąść wygodnie i przede wszystkim oglądać to wszystko w słuchawkach. Na swoim przykładzie widzę jak takie szczegóły zmieniają odbiór filmu i jak mogą go popsuć. Tym bardziej, że nie chodzi tu o porywającą fabułę i dialogi a'la Obcy tylko o doznania estetyczne i grę na emocjach, właśnie dzięki temu ten film zapadnie mi na długo w pamięć :)