Myślę, że Zanussi w wyrachowany i glęboko przemyślany sposób poslużyl się symboliką
zrujnowanej posesji, willi (poza dziko rosnącym ogrodem) i rodziny na schylku życiowej ruiny.
Sześć lat nieobecności Witta wywoluje wartki psychologicznie do przemyślenia nurt calej fabuly
tym bardziej jako niezmiernie wyobcowany przez najbliższych krewnych na sam przyjazd slyszy
od siostry Belli powitanie w stylu -Witaj synu marnotrawny a neurotyczna niemarnotrawna
siostrzyczka Bella wychodzi jedynie wyhasać się z psem tudzież przynieść parę listków salaty i
pęczek koperku!!! Więc nasz Witt chodzi jak cień po wlasnym zadupiu i nikt nie raczy udzielić
mu odpowiedzi, co się stalo z ojcem, kto wyslal depesze? Zabawa w kotka i myszkę być może
podbudowana zazdrością, zlością... Jak się potem okazalo najtrudniejszym zrujnowanym
progiem do przebycia tej posesji byla konfrontacja dwóch ambicjonalnych Indywidualistów -
syna i odchodzącego ojca. Polecam film i ostatni kadr Olbrychskiego zza szyby pociągu.