"Życie rodzinne", to, jak sam autor przyznał, film w dużym stopniu autobiograficzny. Być może, w przypadku reżysera, obraz jest swego rodzaju rozliczeniem z własną przeszłością i wspomnieniami, jakąś chęcią zrozumienia relacji i stosunków panujących w domu rodzinnym, prawdopodobnie swoistym rodzajem terapii. Jednak, ilość związków życia Zanussiego z filmiem nie jest tak bardzo istotna dla nas, jako odbiorców. Liczy się sam temat, który jest czymś, czego się boimy...tak mi się wydaje. Może jest tak, że pozostaje częścią naszej głębokiej sfery prywatności?

Bohaterem filmu jest Wit (Daniel Olbrychski), który opuścił rodzinny dom, wyjeżdżając na studia i przez sześć lat nie wracał. Teraz otrzymuje depeszę, że ojciec (Jan Kreczmar) jest chory i natychmiast postanawia pojechać, aby go zobaczyć. Zabiera również ze sobą przyjaciela i za razem kolegę ze studiów, Marka (Jan Nowicki). Na miejscu okazuje się, że ojciec wymyślił chorobę jako pretekst do tego, by ściągnąć syna i próbować nakłonić go do pozostania. Młody inżynier musi teraz na nowo przeżyć ideologiczny konflikt z patriarchą domu, spotkać się z nieco zwariowaną siostrą Izabelą (Maja Komorowska) i wejść w epicentrum toksycznych relacji.

Reżyser stawia przed nami pytanie: na ile możemy uciec od naszych korzeni? Przecież rodzina nie jest bytem wyłącznie fizycznym. Rodząc się, oprócz dyspozycji genetycznych, przyjmujemy przez proces wychowania, różnorakie modele i normy w niej panujące (czyli natura plus kultura). To od naszych opiekunów, uczymy się reakcji, które głęboko wrastają w nasze jestestwo. Główny bohater, szukał swojej drogi poza domem, poza cierpieniami i przykrościami, które zostały zrzucone na niego w dzieciństwie. Nie chciał żyć tak jak jego ojciec, który poświęcił swoje marzenia dla rodziny. Jego powrót uświadamia mu, że nic się nie zmieniło...oraz, że nadal będzie częścią swojego domu przeszłości nawet żyjąc gdzieś daleko.

"Życie rodzinne" = Kolejny film Krzysztofa Zanussiego, który warto zobaczyć.