Trutka na dzieci

„Bożydar, Bożydar! Coś ty narobił, człowieku?!?”

Tymi właśnie słowami kończy się ostatni akt tragedii małżonków Letycji i Bożydara Fajansów.
Kiedy Letycja wraca z pracy, w domu zaczyna się prohibicja, a to nie w smak Bożydarowi. W akcie małżeńskiego nieposłuszeństwa poił dzieci, jak to był mawiał: „troszeczku wodeczku nikomu nie zbrzydzi”. Dzieciom w to graj – a huzia! Raz do koła i na ścianę, a tatulo zbija brawa i jak przyfanzolił czołem w blat, to kurczaki w cucku.

Dzieci w pijanym widzie grzmocą Bożydara z byka w bamboch, aż strumień parujących wymiocin wzlatuje pod wirujący wesoło sufit. Huzia! Na Bożydara! W tatowy bamboch! Rzygu, rzygu-da! Fontanna le zabawa!

Powrót Letycji: „Won pijoku zatracony, ni mosz już domu i żony!”. A Bożydar hyc! Dzieciory via balkoĄ na bruk. Dobrze, że balkĄ niski, bo dzieci pac na pyski i choć giętkie skurczybyki, to krwawe upadku wyniki.

Ostatecznie nie przeżyły bez to, że, jak to był wybełkotał Bożydar: „Dzieciowe wodeczku podtrułem jadem zapałczanym... troszeczku”.

Więcej Letycji nie trza było i tłuczkiem do mięs obiła Bożydarowi mordeczku, aż do zatraty rozpoznawalności fizjonomii i całkowitego zgonu ostatecznego.

Warto dodać niechcącym wtrąceniem, iż tego ranka mleczarz Biełoj Pugoloj-Ostetnik, wyruchał był tęgo pniak dębowy, ten, który na skwerze psuł krajobraz miejski, przywołując klimat wiejski. On też dostarczył Bożydarowi owej trutki na dzieci, jadem zapałczanym zwanej.

Trop kontynuacji wiedzie ku „Święta, Święta i... znowu Święta” (2020), wstecz „Upalne święta” (2019)