Pisze drugi raz temat gdyż wyskoczył błąd w serwisie co mnie wprowadziło w stan irytacji aż do szpiku kości i ponawiam temat. Ludzie tak jak na innych tematach lubią moralizować i nie wykraczają poza. Film balansuje na skrajnych emocjach. Relacje które powinny być czyste , "uświęcone" z natury są sprofanowane ale niedosłownie. Myślałam że to będzie kolejny łzawy melodramat o relacjach monogamicznych, banalnych zresztą ale film odnosi się do kwestii rodzicielstwa. Ukazany jest relatywizm moralny, film nie wywołuje czystego niesmaku, jest to raczej niesmak pomieszany z fascynacją, dlatego gdyż nowy bohater odradza się w bólu na nowo, przez co ma zaburzoną tożsamość. Ukazany jest relatywizm moralny urodzić nie znaczy być matką, życie jest cenne bez względu na to jak zostało "poczęte". Urodzić nie znaczy być "matką"- takie zaburzenie roli nie jest dobre i pozostawia pustkę, której nie idzie oszukać, co pokazano idealnie, gdyż przez cały film klimat jest depresyjny, lecz po bohaterach odnosi się wrażenie iż ta pustka nie jest wszechogarniająca gdyż mimo wszystko żyją "dalej", tak jakby zablokowali się na pewne "ludzkie potrzeby". Ostatnia scena filmu balansuje na granicy wszystkiego, takie sceny zapisują się w historii kina. Dobija jednak fakt iż bohaterka w adekwatnym momencie nie potrafiła zareagować taktownie (scena z siatką). Podsumowując film chodziło o maksymalny tragizm, coś tak zaburzonego że aż nie do określenia, jednym słowem fenomen.