Albus Dumbledore

Albus Dumbledore - najwybitniejszy czarodziej z serii przygód o Harrym Potterze autorstwa J.K. Rowling. Nauczyciel transmutacji w Hogwarcie, a następnie wieloletni dyrektor szkoły. Zdobywca licznych odznaczeń za niesamowitą wiedzę i działalność na rzecz czarodziejskiej społeczności. Na ekranie grają go kolejno Richard Harris i Michael Gambon.

Właściwie Albus Persiwal Wulfryk Brian Dumbledore. Był najstarszym z trójki dzieci Kendry i Parcivala Dumbledoreów. Kiedy miał dziesięć lat jego bardzo mała siostra, Ariana, została zaatakowana przez trzech mugoli, którzy widzieli jak nieświadomie czaruje. Wywołało to u niej bardzo silną traumę – dziewczynka przestała używać magii, co sprawiło, że znajdowała ona swoje ujście w losowych i niekontrolowanych wybuchach. Była niebezpieczna dla siebie i innych, wymagała stałej opieki. Parcival, widząc stan córki, nie czekał na prawomocny wyrok i postanowił wymierzyć własnoręcznie sprawiedliwość. Sędziowie nie znali jego motywów, więc trafił do Azkabanu, gdzie niedługo potem zmarł. Sprawa została nagłośniona przez prasę, a rodzina Dumbledoreów posądzona o nienawiść do mugoli.

W Hogwarcie Albus trafił do Gryffindoru, gdzie zaprzyjaźnił się z Elfiasem Doge. W czasie edukacji nawiązał kontakt z największymi myślicielami czarodziejskiego świata, jego rozprawy pojawiały się w licznych periodykach naukowych, zdobywał wszelkie nagrody. Został prefektem Gryffinfdoru, a później Prefektem Naczelnym. Niedługo potem w okolicy zamieszkał Gellert Grindelwald; bardzo szybko połączyła silna więź. Były to dwa wybitne umysły, które w młodzieńczy i idealistyczny sposób chciały zmienić świat – w pewnym momencie doszło nawet do tego, że rozważali przejęcie kontroli nad mugolami dla większego dobra. W rodzinnym domu pojawił się jednak brat Albusa, Aberforth, który rzucił szkołę by zająć się Arianą. W czasie kłótni między braćmi, w której brał udział również Grindelwald, dziewczyna miała kolejny atak. Dokładne okoliczności jej śmierci nie są znane: każdy użył zaklęcia, a któreś z nich spowodowało jej śmierć. Po tej sytuacji drogi Dumbledore'a i Grindelwalda się rozeszły.

Albus podjął pracę jako nauczyciel w Hogwarcie, chociaż wróżono mu karierę Ministra Magii. Znał jednak swoją słabą stronę, jaką był pociąg do władzy i wolał realizować się poprzez nauczanie. W tym czasie Grindelwald zaczął wcielać swój projekt w życie i terroryzować Europę (co zbiegło się z II Wojną Światową). Dumbldore zwlekał pięć lat, zanim interweniował, co skończyło się legendarnym pojedynkiem dwóch najpotężniejszych czarodziei.

Kiedy objął stanowisko dyrektora, zjawił się u niego Tom Riddle (znany później jako Lord Voldemort), będący wcześniej jego uczniem. Dumbledore miał świadomość, że Riddle jest niezwykle zdolnym i ambitnym człowiekiem, ale jednocześnie wiedział o jego nielegalnych eksperymentach z czarną magią. Odmówił mu, a kiedy wybuchła Pierwsza Wojna Czarodziejów powołał tajny Zakon Feniksa do walki ze Śmierciożercami.

Dumbledore był świadkiem wygłaszania przepowiedni przez Sybillę Trelawney, która dotyczyła losów Harry'ego Pottera. Od tego momentu jego losy ściśle wiązały się również z Severusem Snape'em. Od tej pory bezustannie czuwał nad chłopcem i wiedział, że noc, w której zginęli Potterowie nie jest ostatecznym końcem Czarnego Pana. Długo pracował nad zagadnieniem horukruksów i wprowadził w ich tematykę Harry'ego.

Zginął na wieży Hogwartu w szóstej części sagi. Miał go zabić Draco Malfoy, na polecenie Voldemorta, ale ostatecznie uczynił to Snape. Mężczyźni odpowiednio wcześniej wszystko zaplanowali, bowiem Dumbledore wiedział, że nie pozostało mu dużo czasu po klątwie, jaką ściągnął na siebie jednym z horukruksów. Był jedynym człowiekiem, którego Voldemort się bał, a po jego śmierci Śmierciożercy przejęli kontrolę nad światem czarodziejów.

Dumbledore był niesamowitym autorytetem w świecie magii. Swoją reputację zyskał dzięki wybitnym osiągnięciom, a zarazem zawsze na pierwszym miejscu stawiał nauczanie i dobro uczniów. Kiedy wymagała tego sytuacja nie bał się podjąć zdecydowanych kroków, mimo że na co dzień był człowiekiem bardzo spokojnym, kulturalnym i życzliwym. Słynął z drobnych ekstrawagancji (takich jak hasła do jego gabinetu, jakimi były nazwy mugolskich słodyczy). Lubił żartować i nigdy o sobie nie mówił, jako o najpotężniejszym czarodzieju, chociaż wiedział, że tak jest.