Sadao Yamanaka 

Urodził się 7 listopada w Kioto jako siódme dziecko w rodzinie rzemieślnika Yamanaki Kisoemona, wytwórcy wachlarzy. Kiedy Sadao miał 16 lat ojciec zmarł na wylew. W czasie szkoły rozwinął się w nim wielki entuzjazm i miłość do kina i po napisaniu pracy specjalistycznej zatytułowanej "Kioto i przemysł filmowy" został zatrudniony w małej wytwórni Makino. Z początku był asystentem reżysera Inoue Kintaro. Wśród członków ekipy zyskał sobie przydomek "dziennej latarni", ponieważ jak wspominano, ten wysoki chłopak po prostu stał za kamerą i nic nie robił. Spoglądał jedynie jak reżyser kręci poszczególne ujęcia. Samodzielnie zadebiutował w 1931. Jego pierwszy obraz zachwycił krytyka Kishi Matsuo, późniejszego przyjaciela Yamanaki. Recenzent ten napisał wtedy wyjątkowo długi artykuł o filmie. W 1932 roku Yamanaka przeniósł się do nowo uformowanego studia Kanjuro, poszukującego młodych twórców i nakręcił 4 kolejne produkcje. Po obejrzeniu drugiego dzieła reżysera Kishi napisał "To jego drugi film. Co za drugi film!" i zaproponował innemu twórcy, Ozu Yasujiro, spotkanie z Yamanaką. Reżyser przez innego znawcę kina został obwołany zaszczytnym mianem największego odkrycia w kinie japońskim roku 1932. Jesienią 1933 Ozu, po zakończeniu 15-sto dniowego szkolenia wojskowego, zatrzymał się w Kioto. Odwiedził młodego filmowca w jego domu w dzielnicy Shimokamo. Jak wspomina, Yamanaka ubrany był w ciemne kimono, miał na szyi zawieszony ręcznik, na nogach drewniaki geta i po przedstawieniu podał mu tylko rękę mówiąc "Jestem Yamanaka". Ozu zdziwiła taka zwyczajność w kontraście z pięknem i niespotykaną impresją filmów twórcy. Reżyserów połączyła wielka dozgonna przyjaźń. W tym samym roku nakręcił "Bangaku No Issho", szeroko chwalony przez widownię i krytyków obraz. Przez niektórych znawców krytykowany był jednak za niekonwencjonalną konstrukcję. Pisano wtedy: "ostania scena filmu powinna być przecież początkową". Yamanace zarzucano zbyt wielkie odstępstwo od literackiego pierwowzoru. Widzowie zawsze byli przez reżysera zaskakiwani, ponieważ jak mówił jeden z jego znajomych "Yamanaka zawsze ignorował oryginalne historie", a przecież dobrze znali ekranizowane powieści. W międzyczasie reżyser chodził od jednej wytwórni do drugiej w poszukiwaniu pracy, aż w 1935 dostał angaż w Nikkatsu. Nakręcił tam "Tange Sazen Yowa: Hyakuman Ryo No Tsubo" (1935) oraz "Kochiyama Soshun" (1936). Uwagę zwróciło pierwsze z dzieł. Pierwotnie planowane było jako sequel udanych filmów z 1928 i 1933. Reżyserem miał zostać twórca poprzednich części Ito Daisuke, ale po tym jak odszedł do Toho pracę powierzono Yamanace. Ten od razu wprowadził liczne zmiany w scenariuszu, do tego stopnia dalekie że autor serii powieści o Sazenie Tange, Hayashi Fubo, nakazał wykreślenie swojego nazwiska z napisów początkowych. Krytyka wytykała filmowi wycięcie sekwencji walk na miecze i wmontowanie w ich miejsce scen portretujących społeczeństwo okresu Edo. Yamanaka opublikował wtedy w czasopiśmie Eiga Hyoron obszerny artykuł zatytułowany "Dziennik bezczynnego człowieka", w którym wyraża swój specyficzny sposób interpretacji stylistycznej i uczuciowej adaptacji literatury. Krążyły opowieści o tym, że filmowiec przesiaduje w tawernach przy czarce sake i pisze scenariusze. Znany był z zamiłowania do alkoholu. 1 kwietnia Yamanaka przeniósł się na stałe do Tokio, co związane było z pracą w P.C.L. Nie przywykł do życia w cesarskiej stolicy, pisząc do Ozu: "mogę smażyć wieprzowe kotlety w wytwórni, ale nie mogę znieść życia tutaj". Uwielbiał uprawiać nowe w Japonii sporty takie jak piłka nożna, baseball i w szczególności rugby. Grał już w czasie szkolnym, ale po przeprowadzce z Kioto dalej kontynuował swoją pasję. Przyjaciele mawiali nawet, że Yamanaka zna tylko te zakątki Tokio, które leżą w pobliżu parków piłkarskich. W 1937 rozpoczął zdjęcia do swojego jak się potem okazało ostatniego filmu - "Ninjo Kami Fusen". W głównych rolach reżyser po raz drugi obsadził aktorów z trupy Zenshin-za (pierwszy wspólny projekt - "Machi No Irezumi Mono", 1935). Wówczas na planie odwiedził Yamanakę początkujący w P.C.L. asystent Kurosawa Akira. Widział jak przez kilka godzin kamerzyści i reszta ekipy cierpliwie czekała aż na niebie uformują się odpowiednie dla planowanego ujęcia chmury... 25 sierpnia tego roku, w dniu premiery najnowszego dzieła, Yamanaka został powołany w szeregi armii. Stacjonował w Mandżurii. W 1938 roku na linii frontu odwiedził go Ozu, także służący w wojsku. 17 września kapral piechoty Cesarskiej Armii Japońskiej Yamanaka Sadao zmarł w szpitalu polowym niedaleko miejscowości Honan, w wyniku choroby na dyzenterię. Swoją ostatnią wolę zakończył apelem do przyjaciół: "Proszę, róbcie dobre filmy". 29-cio letni geniusz po 6-ciu latach kariery pozostawił po sobie 22 filmy - wojnę przetrwały jedynie 3 z nich.

Yamanaka przyczynił się do ogromnego rozwoju gatunku jidaigeki. Jego filmy charakteryzowały się minimalizmem form, ubóstwem dekoracji. Wybitnie potrafił materialnym przedmiotom nadawać wyraz uduchowienia, nowego wymiaru estetycznego. Wyznawał zasadę nieograniczonej wolności twórczej, interpretatorskiej. Mimo iż filmy zaczął kręcić pod wpływem oglądania produkcji z USA kochał motywy rdzennie japońskie, korzystając z tradycyjnych konwencji kabuki i kodan jako najlepszego, najbardziej zwięzłego, prawidłowego dla swojej natury i wyrazistego sposobu ekspresji filmowej. Mimo iż był autorem dramatów historycznych, można w nich wyczuć liczne podteksty odnośnie ówczesnej sytuacji socjalnej w militarystycznym kraju. Dążył do możliwie największego realizmu w opowiadanej historii, mistrzostwa w dialogach. Warsztatowo preferował zbliżony do Ozu typ ujęcia kamery umieszczonej na średniej wysokości. Cechował się ubóstwem form plastycznych w prostej, statycznej praca kamery. Zdjęcia filmów Yamanaki ze względu na poruszające piękno poszczególnego kadru, wysmakowaną materialną estetykę porównywane są niezwykle często do dzieł malarskich japońskich mistrzów.