Montxo Armendáriz 

Prawdziwe nazwisko: Juan Ramón Armendáriz Barrios. Profesor elektroniki na politechnice w Pamplonie; jego pierwsze kroki w branży filmowej to kręcenie dokumentów - od roku 1979 zrealizował kilka filmów krótkometrażowych. Jego pierwsze dzielo długometrażowe, Tasio, w którym wykorzystuje temat przedstawiony w jednym ze swych bardziej znanych krótkich metraży, Carboneros de Navarra (Węglarze z Nawarry), naznaczony jest jeszcze silnym dokumentalizmem obrazu. Częsta współpraca z producentem Eliasem Quejeretą; wspólny mianownik późniejszych filmów Barriosa to zainteresowanie realizmem społecznym. Film Historias del Kronen (Historie [z baru] Kronen) do pewnego stopnia łamie dotychczasową linię estetyki i zwyczajowy sposób narracji, stając się zarazem jednym z największych sukcesów kasowych kina hiszpańskiego w ostatnich latach. Cytaty: Tak zwane kino baskijskie jest tym, które tworzymy my, ludzie stąd, i kropka. Nie sadzę, by istniała jakaś jedność tematyczna czy stylistyczna, co według mnie jest pozytywną cechą; niemniej jednak da się zauważyć zbieżności, jeśli idzie o atmosferę, bohaterów i miejsce akcji. Żeby mogło istnieć prawdziwe kino baskijskie, należałoby posługiwać się również językiem baskijskim - w opowiadanej historii mowa determinuje bowiem rytm narracji. (Montxo Armendáriz dla czasopisma El Periódico, 1986.) Odkryłem, że coraz mamy do czynienia z karierowiczami, naciągaczami i szarlatanami, którzy demonstrują swe zdolności, działąjąc pod szyldem awangardyzmu. W rezultacie fałszywie utożsamiamy awangardę z tymi, którzy - pozbawieni weny - skrywają mierność swojego talentu pod płaszczykiem mętnych propozycji lub bezsensownych efektów specjalnych. (Montxo Armendáriz dla gazety El País Semanal, 1992.) Optyka Amendáriza jest subtelna, poetycka, oględna. Elegancka narracja, niewymuszony, pozbawiony sztuczności liryzm, sposób, w jaki twórca ten analizuje i różnicuje nawet najzwyklejsze ludzkie uczucia i emocje to przywileje filmowca doskonałego, dojrzałego, perfekcyjnie manipulującego stylem i swym światem wewnętrznym. (Luis Alegre dla czasopisma Primer Plano, nr 1, 1988).