Wyznania gejszy Ciekawostki

Role

Steven Spielberg, Brett Ratner, Spike Jonze i Kimberly Peirce byli brani pod uwagę jako potencjalni reżyserzy filmu.

Julyana Soelistyo była brana pod uwagę do roli Dyni.

Maggie Cheung była brana pod uwagę do roli Mamehy.

John Williams zrezygnował z napisania muzyki do czwartej części przygód Harry'ego Pottera, by móc zająć się tym filmem. W "Harrym Potterze i Czarze Ognia" wykorzystano jego kompozycje napisane do poprzednich części.

Pozyskanie Roba Marshalla do wyreżyserowania tego filmu wymagało wielu negocjacji. Reżyser "Chicago" według umowy miał zrealizować swój następny film dla wytwórni Miramax. "Wyznania gejszy" to film z wytwórni Dream Works. Do porozumienia doszło tylko dlatego, że obie wytwórnie mają wieloletnią historię i niejednokrotnie "wypożyczały" sobie zdolnych twórców.

Aktorka Yoon-jin Kim odrzuciła propozycję zagrania w filmie głównej roli.

Błędy w filmie

Kiedy Okaa-san mówi, że chce adoptować Sayuri, co prowokuje złość Hatsumomo, jej papieros zmienia swoją długość, od wypalonego do dopiero co zaczętego.

W trakcie bitwy między Sayuri i Hatsumomo w pokoju Sayuri ktoś z ekipy filmowej jest widoczny po lewej stronie ujęcia.

Miejsce kręcenia

Film kręcono w Culver City, San Francisco, Los Angeles, Sacramento, Moss Beach, Saratodze, La Cañada Flintridge, San Marino, Thousand Oaks, Muir Beach (Kalifornia, USA) oraz w Kioto (Japonia).

Filmowcy stwierdzili, że dzielnica Gion we współczesnym Kioto wygląda zbyt nowocześnie, by przekształcić ją na lata 20-te i 30-te. Postanowiono więc wybudować olbrzymi plan niedaleko Los Angeles, by tam nakręcić część zdjęć. Plan zawierał prawdziwe ulice, budynki, mosty, a nawet rzekę.

Zatoka San Francisco udawała w filmie Morze Japońskie.

Ventura w Południowej Kalifornii stała się miejscem wybudowania miasta, w którym kręcono film, zaś restauracja Yamashiro znajdująca sie w Hollywood została przekształcona w herbaciarnię.

Pozostałe

W Japonii film ma nosić tytuł "Sayuri", tak jak japoński tytuł książki, znanej u nas jako "Wyznania gejszy".

Część zdjeć nakręcono w Ogrodach Japońskich w Saratodze, w stanie Kalifornia. Podczas realizacji, ekipa filmowa zniszczyła wiele drogich, rzadkich i ręcznie wytwarzanych mat herbacianych.

Prawa do ekranizacji powieści zostały wykupione przez małżeństwo producentów Douglasa Wicka i Lucy Fisher w miesiąc po ukazaniu się książki w 1997 roku.

Autor scenariusza Douglas Wick został na planie podczas kręcenia filmu, by na bieżąco móc zmieniać dialogi, których zagraniczni aktorzy nie byli w stanie wymówić.

Specjalnie na potrzeby tego filmu odtwórczynie głównych ról uczyły się gry na japońskim instrumencie - na shamisenie. Michelle Yeoh naprawdę nauczyła się na nim grać.

Podczas jednej z wizyt promujących film w Tokio, Ziyi Zhang otrzymała tajemniczą paczkę i list. Jego nadawcą była pewna starsza Japonka, która kiedyś pracowała jako gejsza. W liście kobieta wyjaśniła, że zwiastun filmu przywrócił jej wspomnienia z przeszłości. W paczce znajdowało się stare kimono. Ziyi Zhang tak wzruszył ten gest, że wysłała starej Japonce zaproszenie na japońską premierę filmu.

Aktorzy grający w tym filmie przeszli sześciotygodniowy kurs, na którym dokładnie zapoznali się z kulturą gejsz.

Zdjęcia były kręcone od 29 września 2004 do 31 stycznia 2005 roku.

Hatsumiyo to imię, które w książce przyjmuje Dynia po zostaniu gejszą. Nie poznajemy go w filmie.

W filmie to sama Sayuri z pomocą Mamehy umyślnie rani się w nogę, aby mieć powód do wizyty u doktora Kraba. W powieści Mameha w tym celu werbuje służącą i kucharza ze swojej dawnej okiya (domu gejsz).

Pułkownik Derricks nie występuje w powieści. Jego rolę pełni tam Japończyk, minister Sato.

Film kończy się pocałunkiem Prezesa i Sayuri oraz ich wspólnym spacerem, dającym do zrozumienia, że pozostaje ona gejszą. W powieści Sayuri wyjeżdża do Nowego Jorku z Prezesem, gdzie prowadzi herbaciarnię. Spotyka się tam z Prezesem, kiedy tylko jest on w mieście. Rodzi też jego syna, którego tożsamość musi być ukrywana ze względów biznesowych.

W powieści Sayuri ma dwóch danna (patronów), chociaż nie w tym samym czasie. Są to generał Tottori, a później Prezes. Zakończenie filmu każe zaś domniemywać, że pierwszym i jedynym danna Sayuri zostaje Prezes.

W książce Arthura Goldena Nobu nie ma jednej ręki.

Scena pożaru po szamotaninie Hatsumomo i Sayuri, kropla przepełniająca czarę goryczy, decydująca o odejściu tej pierwszej z okiya (domu gejsz), nie ma miejsca w książce. Do wyrzucenia Hatsumomo z okiya dochodzi w powieści po zaatakowaniu przez nią pewnego wieczoru ważnego klienta.
Film nie mówi nic o dalszym losie Hatsumomo po wydaleniu z okiya, zaś powieść sugeruje, że zostaje prostytutką.

Widowiskowy taniec Sayuri zaprezentowany przed jej mizuage opowiada historię dworzanina, którego żona umiera z zimna, podczas gdy on idzie na spotkanie ze swoją kochanką. W powieści wykonywany jest on przez Mamehę, zaś taniec Sayuri dotyczy dziewczyny zakochującej się w księciu zaczarowanym w delfina.

W filmie Hatsumomo, aby pozbyć się Chiyo z okiya (domu gejsz), podkłada jej pieniądze i oskarża ją o ich kradzież. W książce robi to samo, ale posądza dziewczynkę nie o kradzież pieniędzy, ale broszy do obi.

W filmie Chiyo/Sayuri jest z roku koguta, podczas gdy w książce jest ona z roku małpy.

W filmie Dynia zostaje maiko (gejszą-praktykantką) przed wizytą Mamehy u Matki w sprawie szkolenia Chiyo na gejszę, zaś w powieści ma to miejsce po tym spotkaniu.

W filmie nie jest powiedziane, w jaki sposób umiera Babunia. Stwierdzony jest tylko sam fakt jej śmierci w rozmowie Mamehy z Matką o rozpoczęciu kształcenia Chiyo na gejszę.
W książce Babunia ginie od porażenia prądem przez grzejnik sprzedany okiya (domu gejsz) przez Iwamura Electric Company (firmę Prezesa). Te wydarzenie daje później Mameha pretekst do zagadnięcia Chiyo.

Film został zakazany w Chinach.

Ziyi Zhang była uczulona na soczewki kontaktowe, które musiała nosić na potrzeby swojej roli.

Podczas kręcenia filmu Li Gong i Suzuka Ohgo nie potrafiły mówić po angielsku.

Riksze użyte w tym filmie były wcześniej wykorzystane przy kręceniu filmu "Ostatni samuraj" z 2003 roku. Udekorowano je tylko odpowiednio, aby pasowały do epoki.