Reportaż z budowy pierwszej cukrowni w Maroku i dwudziestej pierwszej, jaką poza krajem wybudowali polscy specjaliści. Początek filmu pokazuje egzotyczne uroki Maroka, gdzie ludzie podróżują na osłach, na targu można zakupić gliniane stągwie, zamówić usługę u golibrody, przyjrzeć się występom ulicznego artysty lub zaklinacza węży.... Reportaż z budowy pierwszej cukrowni w Maroku i dwudziestej pierwszej, jaką poza krajem wybudowali polscy specjaliści. Początek filmu pokazuje egzotyczne uroki Maroka, gdzie ludzie podróżują na osłach, na targu można zakupić gliniane stągwie, zamówić usługę u golibrody, przyjrzeć się występom ulicznego artysty lub zaklinacza węży. "Takie właśnie zwykłe Maroko - nie szalona Casablanca, ani królewski Rabat. Uboga, szara prowincja - tyle, że afrykańska. Żyzną równinę Gharb uprawiano metodami niezmienionymi chyba od czasów Mahometa. W taki sposób niewiele można wycisnąć z najlepszej nawet ziemi." Tym ostatnim słowom komentarza z filmu towarzyszą obrazy rolnika nabierającego wodę ze studni puszką, którą nawadnia swoje poletko. Wkrótce jednak na ekranie pojawią się polscy inżynierowie i rozpocznie się opowieść o trwającej 16 miesięcy budowie cukrowni w mieście Sidi-Slimane. Spoglądamy na twarze marokańskich robotników, którzy pod opieką polskich specjalistów dniem i nocą wznoszą gigantyczną przetwórnię, by zdążyć przed żniwami. Wreszcie następuje uroczyste otwarcie cukrowni. "Inżynier Fajst objaśnia premierowi Rhedda Guedira działanie wodnej armatki do transportu buraków". Po tych słowach pojawia się dynamicznie zmontowana sekwencja pokazująca proces produkcji cukru. Zanim kamera opuści wnętrze cukrowni, by po raz ostatni spojrzeć na nią z zewnątrz, spogląda w twarz marokańskiego robotnika zapatrzonego i zafascynowanego działaniem trybów tej gigantycznej machiny. Blisko dekadę później Ślesicki powróci na ten kontynent, by nakręcić film o innych Polakach w Afryce, czyli swoje najbardziej znane dzieło - fabularne "W pustyni i w puszczy". więcej