Legendarny Książę Ciemności, Vlad Palownik, osławiony w świecie Dracula, powraca w nowatorskim stylu z etykietą filmu fantasy!
Widać jak twórcy kina próbują różnych chwytów, by wskrzesić dla nas znane nam już dobrze postaci, przy okazji, nadając im nowego światła i charakteru. Czy to dobrze, czy też źle, i tak każdy z nas (widzów), ma na ten temat utarte zdanie. Osobiście nie przepadam za różnego rodzaju remake, no chyba, że ktoś, tak jak w tym przypadku, tchnie w historię, zupełnie nowatorskie rozwiązania. Wówczas i mój apetyt wzrasta, licząc na coś wyjątkowego. Ale żeby ta wyjątkowość stała się ewenementem, trzeba jeszcze dobrze poprowadzić to co się miało na myśli. Tego już w przypadku projektu Gary'ego Shore nie jestem pewien. Bo prawdę mówiąc, już dawno w temacie Draculi nie było tak blisko, a zarazem tak daleko do tego, aby się ...udało.
To co na pierwszy rzut oka wygląda dobrze, z upływem czasu rozpływa się w ciemną noc wraz z tysiącami nietoperzy.
Koncept scenariuszowy Matta Sazama i Burka Sharplessa zapowiadał się dosyć obiecująco i nawet całkiem sensownie, biorąc pod uwagę gatunki jakimi panowie żonglują. Opowieść sama w sobie wygląda naprawdę ciekawie, ''adaptacja'' własna stworzona przez obu panów, absolutnie nie miała ujmować legendzie kina grozy.
Książę Vlad, Syn Smoka wybiera bardzo ryzykowny wariant, by chronić swoich podwładnych, a przede wszystkim rodzinę, przed turecką armią, na czele której stoi bezduszny i cepowaty Sułtan Mehmed. Ma do wyboru; albo tysiączek zdrowych chłystków, plus jedyny syn Ingeras zostanie oddanych w szeregi wojsk nieprzyjaciela, albo posiądzie niesamowitą władzę i stanie się sługą samego zła. Co by nie wybrał, decyzja nie należy do łatwych. Lecz że szlachetny to człowiek i oddany familii....
Warunkiem, by ustrzec się przed wiecznym potępieniem, jest opanowanie żądzy krwi, a że wampiry nie należą do stroniących od ''nektaru życia'', przed Vladem tym trudniejsze zadanie. Czyż nie zapowiada to interesującego seansu? Powierzchownie jak najbardziej...
W pewnym momencie zaczynają się jednak dziać rzeczy niewytłumaczalne, nawet jak na kino fantasy, wkradają się nielogiczności, wręcz absurdy (głupoty) i drażniące naciągnięcia. Kilka przykładów można wymienić.
Sułtan po pierwszej potyczce (pod osłoną nocy), przekonuje się, że ma do czynienia z niewyobrażalnymi mocami, jednak na następną batalię wyrusza za dnia z żołnierzami, mającymi ...przepasane oczy (buahaha).
Vlad, rozprasza niebo, by przedostające się z niego promienie słońca zniszczyły armię wampirów, których sam stworzył, ale ostatecznie wychodzi sam z tego bez szwanku. Jeśli mógł to zrobić, bo przecież zrobił, czemu tego nie uczynił przed oddaniem mnichom syna?
Ostateczna walka pomiędzy nim, a Mehmedem w komnacie wypełnionej srebrem i światłem dziennym też jest naciągana. Podobno Książę ma siłę stu żołnierzy, a mimo to, daje się zbyt łatwo zaskoczyć.
Koniec końców, absolutnie nie podoba mi się właśnie sam koniec, który wygląda jak furtka do kolejnego etapu. Dracula XXI wieku? To nie dla mnie.
Jak widać, na potrzeby widowiska kierowano się efekciarstwem, a nie logiką.
Tak więc, niedopracowań, nagięć, czy zaprzeczeń trochę się tu uzbierało, bo na tych przykładach zapewne się nie kończy, ale jak wiadomo, ci, którym film dobitnie się podobał, znajdą na wszystko własną definicję.
Jedną z lepszych scen filmu, poza samymi potyczkami, jest ta, gdy Mirena spada w przepaść. Szkoda, że jej finał jest równie przesadzony co ckliwy.
Z tym, że sam motyw patronowania rodziny, a także wyrozumiałość żony do decyzji Vlada, są atutami ''Historii Nieznanej''. Więzi są nieźle nakreślone.
Co do aktorstwa, to Luke Evans sprawdził się chyba jako jedyny w miarę przyzwoicie. Zapewne mogło być lepiej, ale tu nie ma co narzekać. Zupełnym jego przeciwieństwem jest grający Sułtana Dominic Cooper, który poległ w na próbie mówienia ''wschodnioeuropejskim akcentem''. Reszta nie miał za dużo do ugrania, a jedyne ciepłe słowo można jeszcze powiedzieć o urodzie Sarah Gordon.
W filmie nie uświadczymy prawdziwego mrocznego klimatu, efektów jak na 70mln$ też nie ma zbyt wielu, ale te które są, mogą się podobać.
Pewnie niejedna osoba zgodzi się z twierdzeniem, iż ta niecodzienna wersja ''Draculi'' miała ogromny potencjał, którego ponownie nie wykorzystano tak jak by się tego oczekiwało. Przy tak interesującym pomyśle (fabule), mógł być to najlepszy film o Księciu od czasów filmu Coppoli z 92 roku.
Skoro jednak twórcy postarali się o jakiś pomysł, a przy tym o niejedno naciągnięcie w swojej produkcji, ja odpłacę im pięknym za nadobne i naciągnę od siebie ocenę na 5/10.