Brzuch architekta

Każdy film ma tę naciągniętą na fabułę, delikatną, piękną, malowniczo-poetycką mgiełkę, która sprawia, że film rozrasta się do wewnątrz. Muzyka urzeka, zdjęcia onieśmielają, fabuła jakby nie pasuje do monumentalnego zaplecza. Ale właśnie chodzi o to, że codzienność zdarza się wszędzie. Choroba, obsesja, zdrada,...

czy się podoba, czy nie - należy zażywać raz na dwa lata.

Cóż Greenewey wielkim reżyserem jest . Sam temat główny może nie jest porywający , ale klimat filmu , w którym olbrzymia rolę odgrywa muzyka właśnie Wima Mertensa jest wciągający .Scena, w której Cracklite wchodzi do studia fotograficznego, miażdżący podkład utworu 4mains , na długo zapada w pamięc

przeraźliwie nudny film, nie wciągnął mnie zupełnie, nie potrafiłem się na nim do końca skupić; muzyka i zdjęcia fakt ładne dla oczu i uszu, ale fabularnie jest nieciekawy
Moja ocena: 5/10

Piękne zdjęcia, cudowna muzyka, to wszystko. Niewiarygodnie nudny, pretensjonalny film z nieciekawą fabułą (czy oprócz kryzysu wieku średniego jest tu jakiekolwiek inne, głębsze przesłanie?). Nieustanne i nachalne epatowanie metaforą (?) brzucha i brzuchem (chyba rozumiem zamysł, ale czy nie wystarczyłby tytuł, choroba...