Film Viscontiego jest luźną adaptacją noweli Fiodora Dostojewskiego, przy czym uwspółcześniona akcja została przeniesiona z XIX-wiecznego Petersburga do Wenecji, która zresztą została tu przedstawiona całkowicie umownie (zdjęcia były realizowane wyłącznie w atelier). Białe noce to opowieść o niespełnionym uczuciu, które niespodziewanie... Film Viscontiego jest luźną adaptacją noweli Fiodora Dostojewskiego, przy czym uwspółcześniona akcja została przeniesiona z XIX-wiecznego Petersburga do Wenecji, która zresztą została tu przedstawiona całkowicie umownie (zdjęcia były realizowane wyłącznie w atelier). Białe noce to opowieść o niespełnionym uczuciu, które niespodziewanie spada na bohatera, Maria, pewnej letniej nocy kiedy to spotyka nad jednym z kanałów zamyśloną, smutną dziewczynę. Wkrótce przychodzi mu bronić jej przed przypadkowymi napastnikami. Natalia opowiada mu swą tragiczną historię: porzucona przez ojca, a później matkę, mieszka ze swą babcią. By zarobić na utrzymanie wynajęły jeden pokój przystojnemu mężczyźnie, w którym wkrótce dziewczyna zakochała się pierwszą, namiętną miłością. Któregoś dnia mężczyzna wyjechał, ale przed rozstaniem zapewnił ją swym równie gorącym uczuciu. Odtąd Natalia czeka na niego, przychodząc nad kanał każdego dnia o tej samej porze. Mario deklaruje swą pomoc; bierze od dziewczyny list do ukochanego, ale nie wysyła go. Spotykają się na drugi dzień. Natalia daje się zaprosić na dansing. Mario mówi jej o swoich uczuciach, które dziewczyna zdaje się odwzajemniać. Znowu umawiają się na spotkanie, ale Natalia ponownie biegnie nad kanał by wyczekiwać powrotu ukochanego. Nadaremnie. Mario wyjawia jej, że porwał list, który Natalia mu dała. Dziewczyna przebacza mu i razem odchodzą w stronę miasta. Nad kanałem pojawia się jednak wyczekiwany mężczyzna. Natalia waha się jedynie przez krótki moment. Wybiera pierwszą miłość. Film odniósł sukces na festiwalu w Wenecji, zdobywając Srebrnego Lwa. Krytycy zgodnie uznali, że film był wielkim popisem aktorskich umiejętności Marcello Mastroianniego. Chwalono również Marię Schell w roli Natalii, która z wielkim wyczuciem wykreowała postać owianą cieniem tajemnicy i melancholijnego smutku. [Opis Filmoteki Narodowej] więcej