90 dni w roku

Tytułowe 90 dni w roku to średni czas, jaki polski rolnik musiał w latach 60. poświęcić na załatwianie spraw w urzędach. Gryczełowska pokazuje ten problem na przykładzie hodowców czekających długie godziny w mroźny zimowy dzień na otwarcie punktu skupu trzody chlewnej. Sznur furmanek na tle zimowego krajobrazu. Przemarznięci i... Tytułowe 90 dni w roku to średni czas, jaki polski rolnik musiał w latach 60. poświęcić na załatwianie spraw w urzędach. Gryczełowska pokazuje ten problem na przykładzie hodowców czekających długie godziny w mroźny zimowy dzień na otwarcie punktu skupu trzody chlewnej. Sznur furmanek na tle zimowego krajobrazu. Przemarznięci i poirytowani chłopi czekają na przyjazd urzędnika, który ma w zwyczaju otwierać punkt z opóźnieniem. Potem czekają na jego decyzję, jak oceni i zakwalifikuje dostarczone na skup świnie i czy w ogóle je przyjmie. A potem czekają dalej, tyle, że już w odległym o kilka kilometrów GS-ie, gdzie trzeba stać w kolejce, by odebrać zapłatę. Scena, w której urzędniczka zamyka w pewnym momencie okienko przed czekającymi na swoje pieniądze chłopami stanowi kulminację całej serii upokorzeń, na które spoglądamy. Wielogodzinne czekanie na mrozie poszło na nic. Okienko zostało definitywnie w tym dniu zamknięte. "Pani urzędniczko, litości" - słychać jęk z tłumu czekających. Odzewu nie ma. W PRL-u chłop petentem jest i basta! Na koniec filmu karykatura kontraktowych przywilejów - za zdobyte kwity na opał rolnicy mogą sobie wprawdzie kupić trochę węgla na zimę, ale magazyn ze znacznie bardziej potrzebnymi paszami i nawozami świeci pustką. Gryczełowska opisuje całą sytuację nadając jej formę dokumentu interwencyjnego. Obok pełnych goryczy i bezsilności słów, które wypowiadają rolnicy, poirytowani sposobem, w jaki są traktowani, dokumentalistka dodaje komentarz, który nie pozostawia wątpliwości co do trudnego losu, jaki w socjalistycznej ojczyźnie wiedzie lud pracujący wsi. czytaj dalej