Zatrważające, że budowany przez tyle lat związek nagle okazuje się być kruchy niczym szklana powierzchnia. Wystarczy jedna rysa…
Michał Rosa delikatnie kreśli tę sytuację. Nie ma egzaltowanych dialogów, czy przesadnych scen. Są za to subtelne gesty, często znacząca cisza, w której odbywa się najważniejsze. Wszystko to opatrzone znakomitymi (zresztą jak zawsze) zdjęciami Marcina Koszałki. Miejsce również niezwykłe i niezwykle pokazane… Kraków. Gra aktorska na najwyższym poziomie nie tylko u odtwórców ról głównych, ale również w drugim planie – Kinga Preis jako córka Zosia czy też Jerzy Nowak – przyjaciel z młodości ojca Joanny.
Choć film Rosy zanurzony jest w polską historię, nie można go nazwać politycznym. Sam reżyser odżegnuje się od takiej łatki: „Obserwuję ludzi, nie mechanizmy. Opowiadam, bo chcę zrozumieć, ale nie osądzić (…). Pytam, na jakiej szali zważyć trzydzieści lat wspólnego życia z jednej strony i podejrzenie o kłamstwo i nielojalność z drugiej. Pytam, co zrobić z wątpliwościami, które rosną w nas i pęcznieją, jak kula śniegowa ogarniają nas i nic już z tym nie potrafimy zrobić”. Jednak faktem jest, że Rosa jako jeden z nielicznych sięgnął po temat trudny, ale dotykający wszystkich Polaków. Nie wpada przy tym w ideologiczne brzmienie. Pokazuje ludzi autentycznych – niejednoznacznych, trudnych do osądzenia.