Recenzja gry PS4

Shadow of the Colossus (2005)

"Shadow of the Colossus" to stworzona w 2005 roku ekskluzywna gra na konsolę PS2, która szerokim echem odbiła się w branży elektronicznej rozrywki. Choć nie była produkcją wypełnioną po brzegi zawartością, a raczej dosyć tajemniczą i minimalistyczną, to zdobyła rozgłos. Doczekała się remastera na konsolę PS3, a potem na następną generację. Jednak czy miarą dobrej gry jest to, że powstają sukcesywnie jej odświeżone wersje na kolejne sprzęty od Sony? Nie uważam tak, a poniżej opiszę swoją opinię o tytułowej grze w wersji na PS4.


Cień kolosa opowiada historię wojownika o imieniu Wander, który opuszcza swoją ojczyznę na wiernym rumaku Agro, udając się w samotną podróż do zakazanej krainy. Jego celem jest przywrócenie do życia zmarłej kobiety. Rzekomo potrafi to spełnić nieokreślony byt zamieszkujący ten świat. Jak się łatwo domyślić zawsze, jest coś za coś i taka przysługa wymaga wykonania pewnej kolosalnej misji. Mniej więcej tak wyglądają pierwsze minuty fabuły, która wydaje się prosta, wręcz drugoplanowa przez większość czasu. Jednak finał wiele zmienia i pozostawia duże pole do interpretacji osobie dzierżącej pada. Rzadko zdarza się, by tak tajemnicza, ograniczona w dialogi i informacje historia wywoływała taką dyskusję po jej zakończeniu.


"Wander to Kyozō", bo tak brzmi japoński tytuł, jest przygodową grą akcji, więc rozgrywka zawiera w sobie zarówno mechaniki wymagające od nas zręcznych palców, jak i trochę przemyśleń, (nie tłumaczy wiele). Jako ciekawostkę dodam, że dopiero przy drugim przejściu odkryłem, że na koniu można robić… akrobacje. Jeśli ktoś jeszcze przez trzy generacje konsol nie miał okazji zagrać w tą produkcję, to sam gameplay (jak i fabułę) można streścić krótko: to taki boss rush. Będziemy mieli za zadanie pokonania kilkunastu kolosów, jednak w przeciwieństwie do gier z serii na przykład "Dark Souls", nie będziemy toczyć otwartej walki. Bardzo dziwi, że od premiery pierwowzoru, a minęło już prawie 16 lat, wśród twórców nie przyjął się trend, że oprócz wymyślnych combosów orężem, nie stosuje się taktycznej wspinaczki na przeciwników. Ostatni raz, sięgając pamięcią, wdrapywałem się na bossa w grze "Dragon’s Dogma". Jest to bardzo interesująca mechanika, bo każdy z kolosów jest unikalny i znalezienie miejsca, gdzie możemy się po nim wspinać oraz odnajdywać słabe punkty, jest satysfakcjonujące.


Nasz protagonista jest wyposażony w miecz, który odbijając światło słoneczne za pomocą przycisku R1, wyznacza nam trasę do kolosa oraz zadaje ciosy w czułe punkty. Posiadamy jeszcze łuk, który służy bardziej jak broń dodatkowa, ale w ramach ciekawostki dodam, że przy większych drzewach warto się rozglądać po gałęziach i próbować strącić owoce i je następnie zebrać (zwiększy to HP bohatera). Jednak ważniejsza od wskaźnika życia jest statystyka wytrzymałości, którą symbolizuje żółte koło. Gdy wykonujemy jakąś czynność, przykładowo wspinamy się po ciele kolosa, kondycja Wandera się zmniejsza. A gdy usłyszymy charakterystyczne dźwięki, dzielą nas sekundy od momentu jak samoistnie się puści (spadek z giganta może być tragiczny). Dlatego trzeba w miarę szybko lokalizować czułe punkty i miejsca, gdzie możemy odnowić siły. Wtedy unikniemy upadku. 


Sama animacja kolosów jest kapitalna. W zależności gdzie się znajdujemy na jego ciele i czy jest to monstrum zwierzęce czy humanoidalne, walczy o przetrwanie i próbuję nas zrzucić, poruszając się w sposób niezwykle realistyczny. Gra nie mówi o wielu mechanikach i opcjach otwarcie, więc tylko zaznaczę, że jest możliwość zwiększenia wytrzymałości za pomocą odnajdywania jaszczurek ze srebrnym ogonem po świecie i ich upolowanie. Nic zarzucić też nie można optymalizacji. Żaden crash się nie pojawił, a spadków klatek też nie było (tylko raz, próbując odskoczyć na ścianę obok, postać wystrzeliła jak z procy w przepaść). Większy kłopot to auto poziomująca się praca kamery, która lekko irytuje. Mimo to rozgrywka daje radę – w szczególności robi gigantyczne wrażenie pojedynkami z kolosami. Wówczas warstwa audio i wizualna oraz mechanika wskakują na rewelacyjny poziom, a trzeba powiedzieć, że to bardzo, ale to bardzo duża część gry.


Jeśli już wspominam wrażenia wizualne, to "Shadow of the Colossus" zostało tym razem nie tylko odświeżone jak na PS3, ale studio Bluepoint Games, znane z wielu nowych szat takich serii, jak: "God of War" czy "Uncharted", tym razem stworzyło od nowa grafikę. Jest to więc już nie remaster, a pierwszy w ich portfolio całkowity remake. Trzeba zaznaczyć udany, bo świat przedstawiony oprócz jakościowych tekstur, ma żywe barwy w ciepłych terenach, stonowane pośród skał oraz pełne kontrastu w otoczeniu roślinności. Każda lokacja, w której toczymy walki, ma swoją charakterystykę i niejako pobudza wyobraźnie na temat swej historii. Zresztą samym kolosom również nic nie brakuje. Ich wielki majestat zachwyca, żaden nie jest kalką. Ciężko wybrać jednego najlepszego, a łatwo wymienić wiele godnych zapamiętania. To zasługa artyzmu projektantów i grafików.


Krótki wątek trzeba poświęcić również warstwie audio. Nie ma co oceniać dubbingu, bo wiele kwestii dialogowych się nie pojawia. Tak samo oręż czy odgłosy przeciwników oraz świata są minimalistyczne. Jednak nie można nie wspomnieć o soundtracku, którego autorem jest Kow Otani (znany głównie z muzyki do anime). Już od utworu w prologu czuć mistycyzm! Długo zastanawiałem się też, co sprawiło, że po większości walk z gigantami czułem taki wewnętrzny smutek. Czy było to piękno przeciwników, którzy nie raz nie byli agresywni, a my ich unicestwialiśmy? Czy to, co działo się z naszym bohaterem po walce? Jednak teraz słuchając tej muzyki i pisząc tę recenzję, wiem że to ona miała ogromny wpływ.


Zmierzam do końca tej kolosalnej recenzji niczym Wander zamachujący się ostatni raz nad czułym punktem swojego oponenta. Trzeba powiedzieć, że jest to gra, z którą każdy powinien się zapoznać, a jednocześnie nie jest ona dla każdego. Dlaczego? Ponieważ mimo świetnego remaku graficznego, (by pozostać w zgodzie z duchem oryginału, zostawiono pewne archaizmy z dawnych lat), duża mapa, oprócz zbierania owoców i ogonów jaszczurek oraz interakcją przy kapliczkach, nie jest wypełniona praktycznie żadnymi aktywnościami w przeciwieństwie do obecnych produkcji. Natomiast celowanie z łuku czy jazda konna potrafi swoją sterownością nieprzyjemnie zaskoczyć. Jednak warto dać szansę "Shadow of the Colossus". Produkcji innej od reszty. Dającej poczucie obcowania z czymś więcej. Ocierającej się o miano sztuki. Gdzie pod starodawną mechaniką kryje się mistyczna gra z wiecznie żywą duszą, a nie kolos na glinianych nogach jak wiele przereklamowanych współczesnych tworów!