Recenzja filmu

Sekrety morza (2014)

"Sekrety morza" jest drugim po "Sekrecie księgi z Kells" i wierzę, że będzie równie znanym filmem w karierze reżysera Tomma Moore'a i już te dwie pozycje wystarczają, aby wpisać nazwisko twórcy na listę godnych uwagi przy śledzeniu przyszłych dokonań geniuszy w swoim fachu. Animacja gwarantuje niezapomniane przeżycia i udowadnia, że europejskie podwórko animacji może dzielnie stanąć w szranki z japońskim i amerykańskimi gigantami.

Wizualny majstersztyk opowiada historię młodego rodzeństwa, które rusza na ratunek magicznym stworzeniom, które mogą przybliżyć kilkulatków do poznania prawdy o ich matce. Ta znika pewnego dnia, a wydarzenie to jest połączene z legendą o selkie - pół-kobietach pół-fokach. To magiczna podróż ku przeznaczeniu i piękna pochwała wartości rodzinnych.
Moore przyznał się do inspiracji animacjami studia Ghibli, a użycie irlandzkiego folkloru jako bazy do snucia opowieści dodaje "Sekretom morza" błogiej swojskości. Bohaterowie spokojnie mogliby mieć w rodzinie Świteziankę i wszystko nadal by dźwięcznie grało. Sirsza nie mówi, a wraz z nią często niemy jest również film, co maksymalizuje skupienie naszych oczu na ferii serwowanych barw i scenerii. Mamy tu chwytające za serce dramaty, brawurowy segment kina drogi i zaskakujące elementy fabularne z czarnym charakterem na czele. Reżyser daje sobie czas na rozbuchanie wątków, ale całość jest przyjemnie satysfakcjonująca, podsypana nostalgią.

Ta niespieszna, delikatna historia to przyjemna alternatywa dla epileptycznych animacji serwowanych obecnie dzieciom. Tu wszyscy są do polubienia, a co jeden bardziej charakterny od drugiego. Klasycznie rysowane losy mieszkańców nadmorskiej latarni zasłużenie zgarnęły nominację do Oscara i dla mnie szczerze są pozycją dużo bardziej wartościową niż zwyciężca. Można tylko życzyć rozgłosu i ogromu fanów, wszystko inne jest na miejscu.