Recenzja filmu

Jeszcze dalej niż Północ (2008)

"Jeszcze dalej niż północ" prawdopodobnie nigdy nie trafiłby do polskich kin, gdyby nie jego oszałamiający wynik finansowy w ojczyźnie. Film stał się przebojem wszech czasów we francuskich kinach, zarabiając łącznie około 200 milionów dolarów. Przy takich osiągnięciach nawet "Titanic" musiał zatonąć. Obraz sfinansowali prawdopodobnie lokalni patrioci z północy, którzy postanowili poprawić wizerunek owianego złą sławą regionu. Mieszkający tam ludzie mówią w dziwnym narzeczu, nie myją się, jedzą śmierdzący ser, a dzień zaczynają od litra czystej. Tak przynajmniej sądzi większość Francuzów, a wśród nich bohater filmu, kierownik poczty Philippe Abrams (Kad Merad). Właśnie został karnie przeniesiony na dwuletnie zesłanie do leżącej na północy miejscowości Bergues. Opuszczony przez żonę i potomka wyrusza okutany w zimową kurtkę (wiadomo – na północy jak na biegunie), by doręczać listy paskudnym Ch'ti. Jakież będzie jego zaskoczenie, gdy okaże się, że Bergues to urokliwe miejsce, które zasiedlają sympatyczni i całkiem normalni (!) osobnicy. Docieranie się Philippe'a do nowej sytuacji życiowej wydaje się być żywcem wyjęte z polskich komedii prowincjonalnych. Jednak obok standardowych pocztówek agroturystycznych reżyser (a zarazem odtwórca jednej z głównych ról) kreśli na ekranie parę inteligentnych obrazków. Oto wiecznie niezadowolona żona bohatera staje się nagle czuła i opiekuńcza pod wpływem lipnych opowiastek o koszmarnej północy. Jak ktoś cierpi na kompleks niższości wobec Zachodu, też wyjdzie z filmu zadowolony. Okazuje się, że Francuzi mają podobną etykę pracy jak niejeden Polak: wódeczka i piwko w trakcie dnia roboczego to żadna ujma. Tym bardziej, gdy dołącza do nas przełożony. Kto wie, czy nie będzie to nowy sposób na zjednoczenie starej i nowej Europy.