Filmy europejskie, przez narzuconą im z definicji opozycję do kina holywoodzkiego, są często społecznie czy politycznie zaangażowane. W tych komentarzach rzeczywistości wypadają różnie, czasem będąc jedynie echem informacji z mediów, czasem w sposób nieciekawy opowiadając o zjawiskach wszystkim doskonale znanych. Asia Argento w "Dziewczynce z kotem" próbuje nie wpaść w pułapkę powtarzalności i uproszczeń, dlatego obiera drogę groteski i przerysowania. Nawet jeśli jest to próba nie do końca udana czy zrozumiała, to na tle podobnych produkcji zdecydowanie się wyróżnia.
Reżyserka nie prowadzi widza za rączkę. Pierwsze piętnaście minut nie daje jasnego rozstrzygnięcia czy to co oglądamy to czysta fikcja, jakaś spaczona wizja rzeczywistości czy może sama prawda, obecna we współczesnym świecie. Widzimy rodzinę: zabobonnego ojca (Gabriel Garko), który klnie jak szewc i straszy donoszącą córkę karą boską, matkę (Charlotte Gainsbourg), która wtóruje mu, dołączając się do litanii przekleństw i bijąc swoje dziecko, po fakcie zaś na zmianę stając się ucieleśnieniem rodzicielskiej miłości i społecznych patologii. Oglądamy też dzieci, trzy córki w różnym wieku, od piętnastu, do dziewięciu lat, które mają spore problemy by, tak jak widz, odnaleźć się w tej rzeczywistości.
Chociaż bohaterką jest mała dziewczynka, Aria (Giulia Salerno), czyli tytułowa "Dziewczynka z kotem", to w żadnym wypadku obraz włoskiej autorki, nie jest skierowany do młodej widowni, to raczej opowieść ku przestrodze dla dorosłych. W "Dziewczynce..." w zasadzie wszyscy są zagubieni. Matka po rozwodzie z ojcem nieustannie zmienia partnerów, nie kierując się żadnym wzorcem. Równie wartościowy jest dla niej bogaty ekstrawertyk, łakomie spoglądający na jej córki, co raczej zamknięty w sobie, anglojęzyczny muzyk. Ojciec z kolei, osoba publiczna, która sławę zdobyła w raczej niskiej jakości produkcjach filmowych, stara się o rolę w kinie autorskim, widząc w nim przepustkę do wielkiej kariery. Między nimi porusza się Aria, nie mogąc zagrzać nigdzie miejsca, to będąc wyrzucana z domu przez matkę, która jest zbyt zajęta własnym życiem uczuciowym, to odprawiana przez ojca, przez którego bywa postrzegana jako przynosząca pecha. Najbardziej stałymi osobami, a jednocześnie najmniej refleksyjnymi, są siostry Arii. Lukrecja mieszkająca z ojcem, to łakoma i pusta blondynka, kochająca róż i śmiało eksponująca, będące konsekwencją jej tuszy, fizyczne walory. Dominika z kolei jest raczej mało zainteresowana tym co dzieje się w jej otoczeniu, woli pogrążać się w swoich bogatych planach na przyszłość.
Kreując ten wykolejony świat, w którym wszystkie relacje czy to na linii rodzice-dzieci, czy w grupie rówieśniczej, noszą znamiona patologii, autorka nie sugeruje rozwiązań. Przez groteskowość bohaterów i sytuacji uwypukla pewne problemy i sam fakt zwrócenia na nie uwagi, stanowi dla niej cel. Paradoksalnie, ten natłok fatalizmu w pewnym momencie nas znieczula, z jednej strony dając nam w spokoju przetrwać seans, z drugiej trochę niwecząc zamierzony efekt. Forma równoważy treść, ale wychodząc z seansu nie ma się wrażenia "potrzebności" tego filmu.
Na tle innych produkcji poświęconych życiu dzieci i ich postrzeganiu świata "Dziewczynka z kotem" jest filmem, który choćby przez formę intryguje. Stanowi równocześnie pewną sugestię dla innych twórców jak uniknąć powtarzalności. Film Asi Argento nie wnosi jednak nic, czego wcześniej byśmy nie znali i dlatego też pozostaje w pamięci widza raczej jako ciekawostka niż film naprawdę ważny.
Reżyserka nie prowadzi widza za rączkę. Pierwsze piętnaście minut nie daje jasnego rozstrzygnięcia czy to co oglądamy to czysta fikcja, jakaś spaczona wizja rzeczywistości czy może sama prawda, obecna we współczesnym świecie. Widzimy rodzinę: zabobonnego ojca (Gabriel Garko), który klnie jak szewc i straszy donoszącą córkę karą boską, matkę (Charlotte Gainsbourg), która wtóruje mu, dołączając się do litanii przekleństw i bijąc swoje dziecko, po fakcie zaś na zmianę stając się ucieleśnieniem rodzicielskiej miłości i społecznych patologii. Oglądamy też dzieci, trzy córki w różnym wieku, od piętnastu, do dziewięciu lat, które mają spore problemy by, tak jak widz, odnaleźć się w tej rzeczywistości.
Chociaż bohaterką jest mała dziewczynka, Aria (Giulia Salerno), czyli tytułowa "Dziewczynka z kotem", to w żadnym wypadku obraz włoskiej autorki, nie jest skierowany do młodej widowni, to raczej opowieść ku przestrodze dla dorosłych. W "Dziewczynce..." w zasadzie wszyscy są zagubieni. Matka po rozwodzie z ojcem nieustannie zmienia partnerów, nie kierując się żadnym wzorcem. Równie wartościowy jest dla niej bogaty ekstrawertyk, łakomie spoglądający na jej córki, co raczej zamknięty w sobie, anglojęzyczny muzyk. Ojciec z kolei, osoba publiczna, która sławę zdobyła w raczej niskiej jakości produkcjach filmowych, stara się o rolę w kinie autorskim, widząc w nim przepustkę do wielkiej kariery. Między nimi porusza się Aria, nie mogąc zagrzać nigdzie miejsca, to będąc wyrzucana z domu przez matkę, która jest zbyt zajęta własnym życiem uczuciowym, to odprawiana przez ojca, przez którego bywa postrzegana jako przynosząca pecha. Najbardziej stałymi osobami, a jednocześnie najmniej refleksyjnymi, są siostry Arii. Lukrecja mieszkająca z ojcem, to łakoma i pusta blondynka, kochająca róż i śmiało eksponująca, będące konsekwencją jej tuszy, fizyczne walory. Dominika z kolei jest raczej mało zainteresowana tym co dzieje się w jej otoczeniu, woli pogrążać się w swoich bogatych planach na przyszłość.
Kreując ten wykolejony świat, w którym wszystkie relacje czy to na linii rodzice-dzieci, czy w grupie rówieśniczej, noszą znamiona patologii, autorka nie sugeruje rozwiązań. Przez groteskowość bohaterów i sytuacji uwypukla pewne problemy i sam fakt zwrócenia na nie uwagi, stanowi dla niej cel. Paradoksalnie, ten natłok fatalizmu w pewnym momencie nas znieczula, z jednej strony dając nam w spokoju przetrwać seans, z drugiej trochę niwecząc zamierzony efekt. Forma równoważy treść, ale wychodząc z seansu nie ma się wrażenia "potrzebności" tego filmu.
Na tle innych produkcji poświęconych życiu dzieci i ich postrzeganiu świata "Dziewczynka z kotem" jest filmem, który choćby przez formę intryguje. Stanowi równocześnie pewną sugestię dla innych twórców jak uniknąć powtarzalności. Film Asi Argento nie wnosi jednak nic, czego wcześniej byśmy nie znali i dlatego też pozostaje w pamięci widza raczej jako ciekawostka niż film naprawdę ważny.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Dziewczynka z kotem (2014)
NiekochanaO tym, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu, Asia Argento przekonała się na własnej skórze. W... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
