Garri Kasparow 

Kasparow zainteresował się szachami bardzo wcześnie, za przyczyną swoich rodziców, którzy dawali mu do rozwiązania problemy szachowe. Pierwszym sukcesem Kasparowa na arenie międzynarodowej był występ w turnieju arcymistrzowskim w Banja Luce w 1979 roku. Szesnastoletni Kasparow został wysłany na ten turniej przez pomyłkę, ponieważ w Rosyjskiej Federacji Szachowej pomylono tę imprezę z turniejem juniorskim. Kasparow osiągnął w tym turnieju wynik rankingowy 2595 punktów, dzięki czemu bardzo szybko awansował na liście rankingowej FIDE. W następnym roku zdobył tytuł mistrza świata juniorów, wygrywając turniej mistrzowski w Dortmundzie. Pierwszym przeciwnikiem w meczach pretendentów był Aleksander Bielawski, którego Kasparow pokonał zadziwiająco łatwo. Kolejnemu meczowi zagroziła polityka. Kasparow miał spotkać się z Wiktorem Korcznojem w Pasadenie (Kalifornia), który po emigracji ze Związku Radzieckiego był najsilniejszym nieradzieckim szachistą. Ówczesna sytuacja międzynarodowa, a zwłaszcza wzrost napięcia pomiędzy ZSRR i USA spowodowały, że mecz się nie odbył i Kasparowowi groziła dyskwalifikacja. Korcznoj rozwiązał trudną sytuację w sposób wielkoduszny i zgodził się na powtórzenie meczu w Londynie. Mecz zakończył się zwycięstwem Kasparowa.

W meczu finałowym Kasparow zmierzył się ze wskrzeszonym Wasilijem Smysłowem, który dość niespodziewanie wygrał półfinał z Robertem Huebnerem. Smysłow był siódmym mistrzem świata w 1957 roku, w latach osiemdziesiątych jego wola walki w znacznym stopniu była już ograniczona. Dla młodego Kasparowa był łatwym przeciwnikiem i ostatecznie młodzieniec z Baku zwycięsko zakończył cykl eliminacji. Mecz w 1984 roku pomiędzy Kasparowem a Anatolijem Karpowem był najbardziej kontrowersyjnym meczem o mistrzostwo świata w historii. Regulamin meczu nie ograniczał liczby rozegranych partii, grano do sześciu zwycięstw. Karpow rozpoczął mecz w doskonałej formie, po dwunastu partiach miał cztery wygrane i żadnej przegranej. Spodziewano się szybkiego pogromu Kasparowa 6-0 w co najwyżej osiemnastu partiach. Jednak Kasparow dzielnie stawiał opór, remisując siedemnaście kolejnych partii. Karpow wygrał następną i był już o krok od wygrania całego meczu. Nastąpiła kolejna seria remisów, aż w końcu Kasparow wygrał trzydziestą szóstą partię. Karpow, o dwanaście lat starszy od swego oponenta, wyglądał już na kompletnie wyczerpanego, w niczym nie przypominał zawodnika, który rozpoczął mecz serią zwycięstw. W kilku następnych partiach Kasparow odniósł dwa zwycięstwa. Po pięciu miesiącach zmagań, przy stanie 5-3 dla Karpowa mecz został przerwany przez prezydenta FIDE Florencio Campomanesa i uznany za nierozstrzygnięty.
Następny mecz o mistrzostwo świata odbył się w 1985 roku. Regulamin meczu został zmieniony. Liczba partii została ograniczona do dwudziestu czterech. Zdobywca 12,5 punktu wygrywał mecz. Remis w meczu oznaczał obronę tytułu przez aktualnego mistrza, Karpowa. Kasparow udowodnił, że wiele nauczył się podczas poprzedniej batalii. Chociaż mecz miał wyrównany przebieg, kilka spektakularnych zwycięstw w obronie sycylijskiej przyniosło sukces Kasparowowi. Został on trzynastym mistrzem świata w szachach. Tytuł zdobył w wieku 22 lat, czym pobił dotychczasowy rekord Michaiła Tala (23 lata). Po zdobyciu mistrzostwa świata Kasparow wspiął się na szczyt listy rankingowej. Swoją pozycję lidera światowych szachów umocnił serią bardzo dobrych występów w najsilniejszych turniejach. Z Karpowem spotykał się jeszcze trzykrotnie w obronie tytułu mistrza świata w 1986, 1987 i 1990 roku. Najbliżej porażki był w roku 1987, gdy wygraną w ostatniej partii zapewnił sobie remis. W 1993 roku kolejny cykl turniejów FIDE wyłonił kandydata do meczu o mistrzostwo świata z Kasparowem. Eliminacje wygrał Anglik Nigel Short. Obaj nie byli zadowoleni z warunków, na jakich FIDE chciała zorganizować mecz. Postanowili wyłączyć ten mecz spod jurysdykcji FIDE. Kasparow powołał do życia Stowarzyszenie Zawodowych Szachistów (PCA) i zapewnił mu dobre źródła finansowania. Kasparow i Short rozegrali sowicie sponsorowany mecz w Londynie. Mecz zakończył się łatwym zwycięstwem Kasparowa. FIDE zdyskwalifikowała obu szachistów i zorganizowała mecz Jana Timmana (pokonanego w finałowym meczu pretendentów przez Shorta) z poprzednim mistrzem świata Karpowem, który ten mecz wygrał. Był to największy rozłam w historii szachów, a jego skutki trwają do dziś. Oba nurty wyłaniają "własnych" mistrzów świata. Kasparow rozegrał kilka partii o mistrzostwo swiata, i co było wielką niespodzianką przegrał w 2000 z W. Kramnikiem. Mimo tej przegranej nadal jest postacia szachową numer 1. 10 marca 2005 roku, po zwycięstwie w prestiżowym tuurnieju szachowym rozgrywanym w Linares, Garri Kasparow oficjalnie ogłosił zakończenie kariery zawodowego szachisty. Od tej pory ma rozgrywać wyłącznie pokazowe turnieje oraz partie symultaniczne. Jego głównym zajęciem staną się teraz pisanie książek i wielka polityka - Kasparow jest zdecydowanym przeciwnikiem Władimira Putina i nie wyklucza ubiegania się o prezydenturę Federacji Rosyjskiej podczas następnych wybórów prezydenckich w tym kraju, jako kandydat obecnie konstruowanego przez siebie samego frontu demokratycznego. Kasparow rozegrał juz kilkanascie meczów z komputerami szachowymi. Najsłynniejszy z Deep Blue (1997 r.) przegrał w 2,5:3,5.