Strona główna Newsy Filmy Festiwale i nagrody 34. Europejskie Nagrody Filmowe rozdane. Polska koprodukcja "Aida" najlepszym filmem roku

34. Europejskie Nagrody Filmowe rozdane. Polska koprodukcja "Aida" najlepszym filmem roku

autor: Łukasz Muszyński /

W Berlinie zakończyła się gala 34. Europejskich Nagród Filmowych. Za najlepszy film mijającego roku akademia uznała zrealizowaną w koprodukcji z Polską "Aidę" Jasmili Žbanić. Wojenny dramat zdobył również statuetki za reżyserię oraz najlepszą rolę kobiecą.

Europejskie Nagrody Filmowe 2021: "Aida" najlepszym filmem roku

Jasmila Žbanić pokazuje jedną z najczarniejszych kart współczesnej historii Europy – masakrę w Srebrenicy. Główną bohaterką jest tłumaczka (Jasna Đuričić) – ktoś między zagubionymi stronami, starająca się scalić świat zmierzający ku zagładzie. Klasyczną, męską optykę wojny zastępuje nieoczywiste spojrzenie kobiet – głównej protagonistki oraz urodzonej w Sarajewie bośniackiej reżyserki. Jak przekonuje dystrybutor, "Aida" to film, który zostaje mocno w głowie, porusza do żywego, rozszarpuje serca widzów. Ale robi to nie na zasadzie terapii wstrząsowej, lecz subtelnie, dzięki przemyślanej konstrukcji, rewelacyjnej reżyserii, genialnego montażu Jarosława Kamińskiego. Nominowaną do Oscara Aidę powinno się pokazywać obowiązkowo w szkołach, także naszych, jako ostrzeżenie i humanistyczną lekcję współczesnej historii.

W naszej recenzji filmu "Aida" czytamy: pomimo wyraźnego wątku politycznego "Aida" pozostaje dramatem o uniwersalnej wymowie. Historyczne zawirowania są tłem dla losów rodziny, która musi zmierzyć się z niewyobrażalną tragedią. Žbanić przeplata przerażające sceny masowej paniki z kameralnymi ujęciami Aidy, jej męża i synów, którzy starają się okazać sobie wzajemnie wsparcie. Intymność i czułość jawią się jako jedyna odtrutka na wszechobecne zło. Kiedy zapada zmrok, a rodzina zastanawia się, co przyniesie kolejny dzień, widzimy przede wszystkim ludzi – nie Boszniaków czy muzułmanów, a właśnie ludzi, którzy tak jak my boją się, czują i kochają. Wobec tego obrazu totalnej bezradności nie sposób pozostać obojętnym. Całą recenzję przeczytacie TUTAJ.